Saturday 19 June 2010

က်ေနာ္တို ့ အေဖ


က်ေနာ္တို ့ အေဖ


အေဖဟာ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္ဖြား တိုင္းရင္းသား စစ္သားေဟာင္းတစ္ေယာက္ပါ။ ရုပ္ရည္ရူပကာ ကေတာ့ ခန္ ့ ခန္ ့ ထည္ထည္နဲ ့ တည္ၿငိမ္တဲ့ အထဲမွာပါပါတယ္။ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ ဦးေက်ာ္ဟိန္းနဲ ့ နဲနဲ ဆင္ပါတယ္။ ဦးေက်ာ္ဟိန္းလို ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ၀တဲ့အထဲမွာလဲ မပါပါဘူး။ မ်က္ႏွာက် တူတာကို ေျပာခ်င္တာပါ။ က်ေနာ္လိုက္လုိ ့ မမွီႏိုင္တာေတြ ကလဲ အဲဒီ အရည္အခ်င္းေတြပါ။ ဟဲ ဟဲ ကိုယ္ဘာသာ ညံ့တယ္လို ့ ၀န္ခံလိုက္ပါ့ဗ်ား။ သူတို ့ ေခတ္က တပ္မေတာ္မွာ လူအင္အား လိုအပ္ေနတဲ့ အခိ်န္ပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္ကုိ ခ်စ္လို ့၊ တိုင္းျပည္ကို တကယ္ ကာကြယ္ ခ်င္ၾကတဲ့ သူေတြသာ စစ္တပ္ထဲ ၀င္ၾကတာပါ။ ခုေတာ့ က်ေနာ္ မေမြးခင္ေလာက္မွာ အေဖဟာ စစ္တပ္ထဲက ထြက္လိုက္ျပီးပါၿပီ။

တခါတေလ သူငယ္ငယ္က အေတြ ့ အႀကံဳေတြ ေျပာျပတတ္ပါတယ္။ ရန္သူ ့ မိုင္းကို ရွင္းဖို ့ ရာ ၀ါးပင္ကို ခုတ္ၿပီး အရင္းပိုင္းက ကိုင္ကာ၊ သြားမဲ့ လမ္းကို ထိုးသြားၾကရတယ္ လို ့ ေျပာပါတယ္။ ၀ါးပင္ အဖ်ားေတြ ခတ္လိုက္လို ့ ရန္သူ ့ မိုင္းေတြကြဲတဲ့ အခါ လူေတြနဲ ့ အလွမ္း နဲနဲေ၀းလို ့ ဒဏ္ရာရသူ နည္းေစတယ္လို ့ လဲေျပာပါတယ္။ ခုေခတ္လုိ မိုင္းရွာကိရိယာ ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိပါဘူးတဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူတို ့ တုန္းက ေသနတ္ဆိုတာ စစ္သည္က ကိုယ္ပိုင္လိုပဲ အိမ္မွာ (တပ္ထဲကအိမ္) သာထားၾကပါတယ္တဲ့။ ခုေခတ္လို စစ္သည္ေတြ လက္နက္ေတြ ခိုးၿပီး ေတာခိုမွာ ေၾကာက္လို ့ ေသနတ္ေတြကို လက္နက္တိုက္ထဲမွာ သံႀကိဳးနဲ ့ တြဲ ေသာ့ အထပ္ထပ္ခတ္ ထားရတာမဟုတ္ပါဘူး။

ေသနတ္ကို ကိုယ္တိုင္ပစ္ရမယ့္ စစ္သည္ဟာ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ ထိန္းသိမ္း၊ ျပဳျပင္၊ တို္က္ခၽြတ္ ၾကရပါတယ္။ ဒါမွလဲ ေသနတ္နဲ ့ လူဟာ တသားထဲ က်ၿပီး ပစ္မယ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္မွာ အဆင္သင့္ ရွိေနမွာလို ့ ေျပာတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မွတ္မွတ္ရရ သူဘယ္သူပုန္ကို ဘယ္လို ပစ္သတ္လိုက္ပါတယ္ လို ့ ဂုဏ္ယူၿပီး ေျပာတတ္သူ မဟုတ္ပါ။ ခုလက္ရွိ စစ္ဗိုလ္ျဖစ္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာေလ့ရွိသလို ဘယ္တုန္းက သူပုန္လို ့ ထင္တဲ့သူကို တပ္ရင္းမွဴးက ခိုင္းလို ့ ဘယ္လို ပစ္သတ္လိုက္တာ တုိ ့၊ ခိုင္းတာ မလုပ္တဲ့ ေပၚတာ (porter) ေတြကို ဘယ္လို ပစ္သတ္ရ လိုုက္ရတာတို ့ လို တခါမွ မၾကားဘူးပါ။ ဒါမ်ိဳးေတြကို သူငယ္ခ်င္းစစ္ဗိုလ္ေတြ ၿမိန္ေရ ရွက္ရည္ ေျပာတာ ႀကံဳခဲ့ ရဘူးပါတယ္။ အေဖကေတာ့ တိုင္းရင္းသားခ်င္း သတ္ရတာကို ႏွစ္ၿမိဳ့ဟန္ မတူပါဘူး။

အေဖနဲ ့ ပတ္သတ္လို ့ အမွတ္ရစရာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ အဲ့ဒီထဲမွာမွ က်ေနာ္ မွတ္မိတာေလးေတြ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ အေဖဟာ စစ္သားေဟာင္းႀကီးျဖစ္လို ့ ေတာ္ေတာ္ကို အေတြ ့ အႀကံဳမ်ားပါတယ္။ ေတာထဲမွာ ကိုယ္ဘာသာ ရွင္သန္ ဖို ့ ႀကိိဳးစားခ့ဲ ရလုိ ့ စစ္တပ္က အၿငိမ္းစားယူတဲ့ အခ်ိန္မွာ အားလံုးတတ္ေနတယ္လို ့ ထင္ရေအာင္ကို ပညာ ျပည့္စံုပါတယ္။ သစ္၊၀ါးေတြနဲ ့ အိမ္ကို ကိုယ္ဘာသာ ေဆာက္တတ္ပါတယ္။ အသက္ႀကီးလို ့ သူကိုယ္တိုင္ မလုပ္ႏိုင္ေပမဲ့ ဌားလုပ္တဲ့ လက္သမား မွန္သမွ် အေဖ့ ေကာ္မန္း (command) ကို မျငင္းႏိုင္ပါဘူး။

က်ေနာ္ သိတတ္စေလာက္မွာ အေဖနဲ ့ အေမ စိတ္ဆိုးၿပီး အေဖဆင္းသြားဖူးပါတယ္။ တစ္လေလာက္ေနေတာ့ က်ေနာ္ တို ့ အေဖ့ဆီ လိုက္သြားၾကည့္တဲ့အခါ ေတာင္ေပၚမွာ ၀ါးအိမ္ေလး သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ ့ စိုက္ခင္းေလးနဲ ့ စိုေျပေနတဲ့ အေဖ့ရဲ့ ေနရာသစ္ကို ေတြ ့ ရပါတယ္။ စိုက္ပိ်ဳးေရးမွာလဲ ဘယ္အပင္ကို ဘယ္လိုစိုက္ရမယ္ ဆိုတာက အစ ကၽြမ္းက်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို ့ ေရာက္သြားေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ အေဖ သူ ့ အိမ္ေလးမွာ မရွိပါဘူး။ အနီးပါးက စိုုက္ခင္းမွာ အလုပ္ရႈပ္ေနပံုရပါတယ္။ ဘယ္သူနဲ ့ အေဖဆီသြားၾကသလဲေတာ့ က်ေနာ္ငယ္လြန္းလို ့ မမွတ္မိပါ။

အေဖရွိတဲ့ နားကိုသြားေတာ့ စိုက္ခင္းေလးက စမ္းေခ်ာင္းေလးနားမွာပါ။ စိုက္ခင္းမွာလဲ (က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္) မုန္လာပင္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ပင္၊ ေနာက္ ေျပာင္းဖူးပင္ေတြနဲ ့ တျခား က်ေနာ္ မသိတဲ့ အပင္ေတြ စိုက္ထားပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခု ပိုမွတ္မိတာက စမ္းေခ်ာင္းေလးနားမွာ ယုန္ကေလး ေတြျဖတ္ေျပးသြားတာပါပဲ။ အဲ့ဒီေနက အေဖဆီမွာ ထမင္းစားပါတယ္။ ထမင္းခ်က္တာ ေျမအိုးကေလး နဲ ့ လို ့ ထင္ပါတယ္။ ဘာေတြစားလဲ ေတာ့ မသိေတာ့ပါဘူး။ ေယာက်ၤားႀကီးတစ္ေယာက္ထဲ ေနေပမဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္ ပစၥည္းကအစ၊ ရွိတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ ဟာ သူဟာနဲ ့ သူ ေနရာက်ေနတာ ကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိပါတယ္။ ဒါက က်ေနာ့ (memory) ထဲက တစ္ခုပါ။

ေနာက္တစ္ခု က်ေနာ္မွတ္မိတာေလး တစ္ခုက အေဖ တိုက္ႀကီး ဂ်ိဳးျဖဴမွာ သြားေနတုန္းကပါ။ ဂ်ိဳးျဖဴ က တိုင္းဗဟိုေလ့က်င့္ေရး တပ္ဟာ အေဖ စစ္တပ္ကေနာက္ဆံုး ထြက္လာတဲ့ေနရာပါ။ အသိအကၽြမ္း မ်ားတာရယ္၊ ကိုယ္ေနခဲ့တဲ့ တပ္နယ္ေျမျဖစ္တာေၾကာင့္ အေဖအဲ့ဒီမွာ သစ္စက္နဲ ့ စီးပြားေရး လုပ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ၂ တန္းမွာ အေရးအခင္းျဖစ္လို ့ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားတုန္း အေဖဆီ သြားလည္တာေပါ့။ ေပ်ာ္တာမွ အရမ္းပဲ။ အဲ့ဒီမွာ ၁၀ ရက္ေလာက္ေနခဲ့တယ္လို ့ ထင္တယ္။

ဒီေနရာမွာ အေဖနဲ ့ ပတ္သတ္လို ့ အေဖ့ရဲ့စိတ္ေန သေဘာထားေလး နဲနဲေျပာပါရေစ။ အေဖက စကားေျပာရင္ မဖြဲ ့ ႏြဲ ့ တတ္သလို တုံးတိ လဲ မဆန္ပါဘူး။ တဘက္သား ကို နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပတတ္ပါတယ္။ စိတ္တုိ ရင္ေတာ့ ျပတ္ျပတ္ေျပာပါတယ္။ တစ္ခု ေျပာစရာရွိတာက သူမ်ားတကာကို လံုး၀ အားနာ၊ သနားတတ္ျခင္းပါပဲ။ လူလည္လူပါး သူငယ္ခ်င္းေတြက အကူအညီ လိုတိုင္း လာလာငိုျပၾကတာ မွတ္မိေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ကို ရိုးအ ပါတယ္။ ရိုးတယ္လို ့ ေျပာရင္ပိုေကာင္းမလားပဲ။ “အ” ေတာ့မ “အ” ပါ။ လူမ်ားတကာကို အသံုးခ်လိုမႈ၊ ရယူလိုမႈ တို ့ နဲ ့ ဘယ္ေသာ အခါမွ မေပါင္းတတ္ပါဘူး။ အသံုးခ်တယ္ ဆိုတာလဲ ဘယ္လိုမွန္းသိမွာ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး၊ ရိုးခ်က္က အဲ့လို။

အေဖ သစ္စက္လုပ္ေတာ့ ေငြေတာ္ေတာ္ ေပါပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေသာခါမွ စုေဆာင္းမိတယ္ မရွိပါဘူး။ သေဘာေကာင္းတာရယ္၊ သနားတတ္တာရယ္နဲ ့ ပဲ ေငြေတြ ကေလ်ာကနဲ ေလ်ာကနဲ ကုန္တာပါပဲ။ အေဖတို ့ အလုပ္က ပင္ပန္းေတာ့ ညဖက္ေရာက္ရင္ သူ ့ ေဘာ္ေဘာ္ေတြနဲ ့ ၀ုိင္းတတ္ၾကပါတယ္။ တစ္ရက္ ၀ုိင္းတဲ့ေန ့ကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ အေဖက သူ ့ ေမြးေနလို ့ ဆိုပါတယ္။ က်ေနာ္လဲ ဘယ္ရမလဲ ၀ိုင္းေဘးကေန အျမည္း၀င္တြယ္တာေပါ့။

အိမ္ျပန္ေရာက္လို ့ အမေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့မွ အေဖ က်ေနာ့ကို ဘတ္ကီးရိုက္မွန္း သိတာ ဟားဟား။ အေဖ့ေမြးေန ့ မဟုတ္ဘူးေလ၊ သားေရွ့မွာ ဒီအတိုင္းေသာက္လို ့ မသင့္ေတာ္လို ့ ေမြးေန ့ လို ့ က်ေနာ့ကို ဘတ္တာ။ ဟီးဟီး အမေတြ ေျပာမွ သိတာ။ ဒါေတာင္ ဘာေၾကာင့္ ဘတ္မွန္း ႀကီးလာမွ စဥ္းစားမိတာေလ။ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တာပဲ သားသမီးေရွ့မွာ အရက္ေသာက္တာ ပလိန္းႀကီး ေသာက္လုိ ့ မွ မသင့္ေတာ္ပဲ ဟုတ္တယ္ဟုတ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ အေဖ့ဆီ ေနရတာ အႀကိဳက္ပဲ၊ ေငြႀကိဳက္သေလာက္ယူ ေစ်းဆိုင္တန္းမွာ မုန္ ့ စားလိုက္၊ ႀကံရည္ ေဖ်ာ္ရည္ ေသာက္လိုက္နဲ ့ ဟုတ္ေနတာပဲ။ ကေလးဆိုေတာ့လဲ ေပ်ာ္တာေပါ့။ အေဖက သစ္စက္ လုပ္ေတာ့လဲ အပင္ေတြ စိုက္တဲ့ အက်င့္ေကာင္းေလးက ေပ်ာက္မသြားပါ။ တႏိုင္ သီးပင္၊ စားပင္ကေတာ့ စိုက္တာပဲ။ အေဖတို ့ ေခတ္ေလာက္ကလူေတြက ဒီလိုမွ အလုပ္မလုပ္ရရင္ ေနႏိုင္ၾကသလိုပါပဲ။

ဒယ္ဒီဖားသားနဲ ့ မာမီမားသားတို ့ ဖူးစာဆံုတာေလးကလဲ ၀တၱဳထဲကလို ကဗ်ာဆန္ဆန္ေလးပါ။ က်န္းမာေရး မေကာင္းတဲ့ အဖြားကို က်ေနာ့္အေမက ရန္ကုန္မွာ ေဆးကုဖို ့ သေဘၤာနဲ ့ အလာ၊ သေဘၤာေပၚအတက္မွာ အေမ့ရဲ့ လည္မွာစည္းထားတဲ့ ပု၀ါေလးဟာ ေလမွာ လႊင့္ပါသြားၿပီး စစ္သားႀကီး အေဖ့ ေျခေထာက္နားမွာ သြားက်သတဲ့။ ကဲ ဘယ္ေလာက္ကဗ်ာ ဆန္လိုက္သလဲ။ အဲ့လို သိပ္ခ်စ္ၾကလို ့ ပဲထင္ပါရဲ့ အေမနဲ ့ အေဖ သိပ္မတဲ့ၾကဘူး။ မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ အေဖကပဲ စိတ္ေကာက္ၿပီး အိမ္ေပၚက ဆင္းဆင္းသြားတာမ်ားသလို ပါပဲ။ ဟီးဟီး ခုမွေျပာရဲတာ။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေၾကာက္မွေၾကာက္၊ စစ္သား လက္သီး တစ္ခ်က္ျမည္း အီးအီး ထြက္လတံ့ပဲေလ။ လက္သီးတစ္လံုးတစ္လံုးက မ်က္ႏွာနဲ ့ ဆိုက္ခ်င္းအတူတူပဲ။ တကယ္ေတာ့လဲ မလုပ္တတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ အရိုက္ခံရတာဆိုလို ့ သိပ္မရွိသေလာက္ပဲ၊ က်ေနာ္ကလူလည္ဗ်၊ ဖားတတ္တယ္။ အရိုက္မခံရခင္ကထဲက အရူးကြက္နဲ ့ ပတ္ေျပးတတ္ပါသဗ်။

က်ေနာ္ ခုႏွစ္တန္း၊ ရွစ္တန္းေလာက္ အေရာက္မွာ က်ေနာ္တို ့ အိမ္နဲ ့ သိပ္မေ၀းတဲ့ ငါးကန္ေတြမွာ အေဖက ႀကီးႀကပ္တဲ့ အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ ဒီအလုပ္ကလဲ သူနဲ ့ ကိုက္တာက ငါးကန္ေတြနားမွာ သူ ့ ၀ါသနာ အတိုင္း ကိုယ္ေနဖို ့ အိမ္ေလး ကိုယ့္ ဘာသာ ေဆာက္ေနလို ့ ရတာရယ္ တပည့္တပန္းေတြ ရွိတာရယ္၊ ေနာက္ၿပီး အပင္ေတြ စိုက္လို ့ ရတာရယ္ေပါ့။

ဒီေနရာမွာ အေဖ ေဆာက္တဲ့ အိမ္ေသးေသးေလးေတြ အေၾကာင္းနဲနဲ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ အိမ္ေလးေတြကို ေမွ်ာတိုင္ေတြနဲ ့ ဖရိန္ (Frame) တည္ပါတယ္။ ၀ါးကို ကိုယ့္ဘာသာ ခုတ္၊ ကုိယ့္ဘာသာခြဲၿပီး ထရံရက္၊ ေနာက္ မ်က္ႏွာစာမွာ ၀ါးနဲ ့ ပဲ မွန္ကူကြက္ေတြ လုပ္တာပါ။ ေတာ္ေတာ္ကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ ့ ခိုင္ခံ့မႈ ရွိပါတယ္။ ေလ၀င္ေလထြက္လဲ ေကာင္းပါတယ္။ အိမ္ေသးေသးေလးထဲမွာ ဘုရားစင္၊ အိပ္ခန္း၊ မီးဖို ေနရာ ေတြဟာနဲ ့ သူဟာနဲ ့ သူ ေနရာတက် ပါ၀င္ပါတယ္။ အမိုးကလဲ သက္ကယ္အမိုးပါ။ ဓနိပ်စ္ ေတြ၀ယ္စရာမလုိပါ။ ၾကမ္းျပင္ကေတာ့ ၀ါးတစ္မ်ိဳး (၀ါးပိုး၀ါးလို ့ ထင္ပါတယ္) ကို ျပန္ ့ ျပဴးေနေအာင္ ခြဲျခမ္းၿပီး ခင္းပါတယ္။ ေခ်ာေမြ ့ ေနေအာင္ျပဳျပင္ထားပါတယ္။

က်ေနာ္ ေက်ာင္းပိတ္ရင္ အေဖ့ဆီသြားပါတယ္။ က်ေနာ္သေဘာက်တာက ေလေကာင္းေလသန္ ့ ေတြ အားပါးတရကို ရႈရိႈက္ရတာ၊ လူသံသူသံ တိတ္ဆိတ္တာ ေတြေၾကာင့္ စာေကာင္းေကာင္း က်က္လို ့ ရတာေတြပါ။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ဟီး.. ဟီး က်ေနာ့ အႀကိဳက္ အစားအေသာက္ေပါ့။ ငါးကန္ဆိုေတာ့ ငါးက အႀကိဳက္စားပဲ၊ ငါးေသးေသးဆိုတာက အျပင္းေျပ စားဖို ့ ေက်ာ္ထားတာ။ ေနာက္ အသီးအရြက္ေတြ ႀကိဳက္တာ ခူးၿပီး ေၾကာ္ခ်င္သလို ေၾကာ္စားတာေတြလဲပါတယ္ေလ။ ဒန္ ့ သလြန္ အရြက္ ကေတာ့ က်ေနာ့္ ေဖးဘရိတ္ (Favorite) ပဲေလ။

အေဖကေတာ့ က်ေနာ္ဘာလုပ္လုပ္ သိပ္အျပစ္ေျပာမေနတတ္ဘူး။ အဲ့ေတာ့ က်ေနာ္က အႀကိဳက္ပဲ။ က်ေနာ္ေႀကာ္တဲ့ ဒန္ ့ သလြန္ ရြက္ေႀကာ္ခါးခါးလဲ အေဖၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳး နဲ ့ စားတာပါပဲ။ က်ေနာ္သြားရင္ အေဖ့အတြက္ အေမထဲ့ေပးလိုက္တဲ့ အေဖႀကိဳက္တဲ့ အေမ့လက္ရာ ရခိုင္ျငဳပ္သီးေထာင္း၊ တစ္ခါတစ္ေလ အညာေထာင္း၊ ေနာက္၊ တစ္ပတ္စာ ဟင္းခ်က္စရာ ဆန္၊ဆီ၊ဆားေတြ ယူသြားရတယ္။ စာအုပ္ေတြေတာ့ ယူသြားတာပဲ သိပ္ေတာ့လဲ မက်က္ျဖစ္ပါဘူး။ ၀ါးတီးကိုပဲ အားျပဳေနတာကိုး။ အေဖဖတ္ဖို ့ စာအုပ္ေတြလဲပါတာေပါ့။

ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို သားသမီးေတြကိုဘယ္ေလာက္ စိတ္ဆိုးဆိုး ေျမးက်ေတာ့ မေနႏိုင္ဘူးဆိုတာမ်ိဳး လဲ ႀကံဳခဲ့ ရသဗ်။ အမႀကီး အိမ္ေထာင္ျပဳတာကို အေဖကသေဘာမတူလို ့ ယူၿပီးကထဲက စကား မေျပာတာ က်ေနာ့္တူေလး ေမြးၿပီး (၄) လ ေလာက္ထိပဲ။ တရက္ က်ေနာ္ေက်ာင္းက ျပန္လာၿပီး တူေလးနားမွာ ထိုင္ၾကည့္ေနတယ္။ အဲ့ဒီမွာ က်ေနာ့ ဒယ္ဒီပါပါက အျပင္ကျပန္လာၿပီး ဘာမေျပာ ညာမေျပာ သူ ့ ေျမးေတာ္ကို ေကာက္ျမဴပါေလေရာဗ်ာ။ “ဟား.. ဟား.. ေဟ့ေကာင္ေလး ဖိုးရႈပ္ေလး” ဆိုလား ဘာလားပဲ။ အားလံုးကလဲ ေၾကာင္ၿပီးၾကည့္ေနၾကတာ။ ေနာက္မွ သေဘာေပါက္ကုန္ၾကၿပီး အရႈိရႈိ ေရွာင္ထြက္သြားၾကတာ။ လူႀကီးရွက္မွာဆိုးလို ့ ေလ။

၁၉၉၈ က်ေနာ္ ၁၀ တန္းတက္ေနတုန္း မွာ ဒယ္ဒီ လူ ့ ေဘာင္ကို စိတ္ကုန္လို ့ သာသနာ့ေဘာင္ ၀င္သြားေလရဲ့။ က်ေနာ္ ၁၀ တန္းေအာင္လို ့ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ေတြေျဖတိုင္း “မင္းအေဖက ဘုန္းႀကီး ေတာင္၀တ္သြားရတယ္ဆိုေတာ့ မင္းတို ့ ေတြ ေတာ္ေတာ္ ဆိုးမွာပဲ” လို ့ ဟာသေႏွာၿပီး အၿမဲ အေျပာခံရတတ္ပါတယ္။

သားသမီးတုိင္း ကိုယ့္မိဘနဲ ့ ပတ္သတ္လို ့ မွတ္မိေနၾကတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြ ရွိၾကမွာပါ။ က်ေနာ္ ဒီအေၾကာင္းေတြ ေရးရတာက ကုိယ့္ရဲ့ မွတ္ဥာဏ္ေလးေတြ မေလ်ာ့နဲ သြားခင္ အမွတ္တရ ျဖစ္ေစခ်င္တာရယ္၊ ဖတ္မိၾကသူတိုင္း ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေလးေတြကို ကေလာင္သြားထက္တင္ၿပီး သူမ်ားကို မွ်ေ၀ ေပးေစလိုတာ ေတြေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။

၁၉၉၈ ခုႏွစ္ထဲက သာသနာ့ေဘာင္ ၀င္သြားတဲ့ က်ေနာ့္ အေဖဟာ ခုထိလဲ ဘုရားရွင္ရဲ့ သားေတာ္အျဖစ္ပဲ သာသနာ့၀န္ကို ဆက္လက္ ထမ္းေဆာင္ေနပါတယ္။ ခု ၂၀၁၀ ကမၻာ့ဖလား ကာလမွာေတာ့ ဘုန္းဘုန္းလဲ ၀ါသနာေလးကို မစြန္ ့ ႏိုင္ေသးတာေၾကာင့္ရယ္၊ သူ ့ ေက်ာင္းသားေတြ အပန္းေျပ ၾကရ ေစေအာင္ေၾကာင့္ရယ္ ေတာင္အာဖရိက ႏိုင္ငံမွာ က်င္းပတဲ့ ကမၻာ့ဖလား ေဘာလံုးပြဲေတြကို သူ ့ သား/သမီး မ်ားလွဴဒါန္းတဲ့ ၂၄ လက္မတီဗြီ နဲ ့ အားေပးလ်က္ရွိေနပါတယ္ဗိ်ဳး။


ဖတ္မိသမွ်၊ သင့္ဒုကၡ၊
ေျပေပ်ာက္ပါေစ၊ ေတာင္းဆုေခၽြသား။
မွတ္မိသမွ်၊ သင့္မွတ္ဥာဏ္လည္း၊
ေပထက္ကေလာင္၊ ေရႊရြက္ေညာင္ကဲ့၊
အင္တာစာမ်က္၊ ဂူဂဲလ္ထက္မွာ၊
တင္ကာမွ်ေ၀၊ ႏိုင္ပါေစေၾကာင္း၊ ဆုေခၽြေတာင္းမိပါ၏။