အေမွာင္ထုထဲက အလင္းစက္မ်ား 14.11.2010 တြင္ share သည္

ဟုတ္ကဲ႔ ေဘာလံုးပြဲစတယ္ဆိုတာနဲ႔ Firefox က Google ကို စ ေပးတယ္ ခင္ဗ်.... Google က Facebook ကို ထပ္ေပးပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ တက္တယ္ခင္ဗ်က်တယ္ ခင္ဗ် ၿပန္တက္တယ္။ ၿပန္ၿပဳတ္က်တယ္။ ရတနာပံုက မခံပါဘူးခင္ဗ်ာၿပန္ၿဖတ္ခ်တယ္ခင္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ ADSL က နာမည္ အပ်က္မခံဘူးခင္ဗ်။ အခုအခ်ိန္မွာဆိုရင္ ပုဂံက စိတ္ညစ္လို ့မိႈင္ေနတယ္ခင္ဗ်။ ေဟာ.. ေၿပာရင္နဲ ့ တက္လာၿပန္ပါၿပီခင္ဗ်။ရတနာပံုက ရာဇဝင္အရိုင္းမခံပါဘူးခင္ဗ်ာ.. ၿပန္ၿဖတ္ခ်ပါတယ္။.. အခုဆိုရင္ Connection ၾကီးဟာ ေၿပာေနရင္းနဲ ့ၿပတ္က်သြားပါၿပီခင္ဗ်ား.... ရတနာပံုဘက္ ပါသြားၿပန္ၿပီခင္ဗ် Facebook တက္တယ္။ User ေတြက ဝိုင္းအားေပးတယ္ခင္ဗ်ရတနာပံုက ၿပန္ၿဖတ္ခ်တယ္။ Google တက္လာၿပန္ၿပီ... ဒိုင္လူၾကီး ပုဂံက Network busy ၿပပါတယ္ခင္ဗ်။ အသံုးၾကမ္းလို ့ပါတဲ့... Gmail ေလး က တက္ဖို ့ေခ်ာင္းေနတယ္ခင္ဗ်... Loading ေလး ဆြဲေၿပးသြားၿပီ...... ၿပည့္ခါနီးပါၿပီခင္ဗ်... ဟုတ္ကဲ့ အၿပည့္ေရာက္ခါနီးမွာပဲ Connection က ၿပန္ၿဖတ္ခ်လို ့ တစ္ ေနပါတယ္ခင္ဗ်။ အားေပးေနတဲ့ User ေတြဟာဆုိရင္ အခုဆိုရင္ သံုးရတာ ဆန္ ့တငံ့ငံ့ ၿဖစ္ေနပါတယ္။ ရတနာပံုရဲ ့ အစြမ္းေတြေပါ့ခင္ဗ်... ပြဲကို ၾကည့္ရတာ ရင္တဖိုဖိုနဲ ့ ဘယ္ေတာ့ ၿပန္ေကာင္းမလဲဆိုတာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွမသိႏိုင္ပါဘူးခင္ဗ်... ဟုတ္ကဲ့ေၿပာရင္းနဲ ့ Facebook ေလး Signin ဝင္သြားၿပီခင္ဗ်... Home Page ေလး တက္ေနရင္းတန္းလန္း တစ္ဝက္ပဲေပၚေသးတယ္ ၿငိမ္သြားပါၿပီခင္ဗ်... ေအာက္ကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ Done ပါတဲ့... ဒါနဲ ့ User ကအၿငိမ္မေနပဲ Refresh ၿပန္လုပ္တယ္ခင္ဗ်... Network Timeout ပါတဲ့ဒုိင္လူၾကီး ပုဂံက အလစ္ကုိ မေပးပါဘူးခင္ဗ်... ဟုတ္ကဲ့ User ကိုတုိးတိုး တုိးတိုးနဲ ့ သြားေၿပာေနပါတယ္ခင္ဗ်... ဘာေၿပာတာပါလိမ့္...? ဟုတ္ကဲ့ User က ဒီဘက္ကုိၿပန္ေၿပာတယ္ခင္ဗ်... ဒိုင္လူၾကီးက ေၿပာပါတယ္တဲ့ "အဲေလာက္နဲ ့တက္တက္မလာနဲ ့" လုိ ့ေၿပာပါတယ္တဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ အခုဆိုရင္ User ေတြနဲ ့ရတနာပံုနဲ့ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ေတြ ၿဖစ္ေတာ့မယ္ခင္ဗ်... User ေတြကလဲ တင္းတယ္ခင္ဗ်... ရတနာပံုကုိ အေသရရ အရွင္ရရ ပါတဲ့... ရတနာပံုက Complain တက္တယ္ခင္ဗ်. FTTH ေတြတပ္ေနလုိ ့ပါတဲ့ဟုတ္ကဲ့ User က မယံုပါဘူးခင္ဗ်ာ.. ဟုတ္ကဲ့ အခုဆိုရင္ ပြဲစေနတာ ၅ ရက္ေလာက္ရွိပါၿပီခင္ဗ်... ပြဲဟာဆိုရင္ ၿပီးဖို ့ ႏိုဝင္ဘာ ၇ ရက္ေန ့အထိ ေစာင့္ရမယ္သေဘာရွိတယ္ခင္ဗ်... ဟုတ္ကဲ့ ကြ်န္ေတာ္ေၾကၿငာေနစဥ္အတြင္းမွာပဲ ကြင္းေဘးဒိုင္ EPC က မီးၿဖတ္ခ်လုိက္ပါတယ္ခင္ဗ်ားးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး 

Author : အေမွာင္ထုထဲက အလင္းစက္မ်ား 28th Jan 2011 တြင္ ေရးျပီး email ျဖင့္ share သည္

ဒီကေလးဘာေတြဖတ္ေနပါလိမ့္… သူစဥ္းစားသည္၊ အဲ့ဒါမွခက္ေရာ… သူဘာကိုမွစဥ္းစားလုိ ့မရ.. “အားပါးပါး… ” ….. “ငါစဥ္းစားေတြးေခၚတာေတြ မလုပ္ခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီပဲ” … “အိုး… ငါ့ေခါင္းထဲက ဦးေႏွာက္ကိုေလးသည္ဆိုၿပီး ထုတ္ထားခဲ့တာ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ကပဲ” .. “ဗုေဒၶါ…. ငါဘာေတြျဖစ္ေနခဲ့ပါလိမ့္” လို ့ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ဘုရားကိုတမိသည္။ “ဦးေႏွာက္ေခါင္းထဲတြင္ ထည့္ထားျခင္းက ဦးေခါင္းကိုေလးလံေစသည္” ဒါဟာသူေဆာင္ပုဒ္ပဲမဟုတ္လား။ သူ ့ ေဆာင္ပုဒ္ကို လိုက္နာေၾကာင္းျပသည့္ အေနျဖင့္ သူ ့ေနာက္လိုက္ေတြ၊ ၀န္ႀကီးေတြ အကုန္လံုး ဦးေႏွာက္ထုတ္ေရာင္းျခင္းကို လုပ္လိုက္ၾကသည္မွာ အုန္းအုန္းၾကြက္ၾကြက္။ ေတြ ့ကရာ အကုန္စားသည့္ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးတို ့ တိုင္းျပည္ကေတာင္ ဦးေႏွာက္ေတြ စားမကုန္ျဖစ္ကုန္လုိ ့ ဦးေႏွာက္ တင္ပို ့ျခင္းကို တားျမစ္လုိက္ရတာျပန္သတိရသည္။ သူ ့ေဆာင္ပုဒ္မွန္ကန္ေၾကာင္း သူသက္ေသျပႏုိင္ခဲ့သည္။ ဦးေႏွာက္ထုတ္ထားသူမွန္သမွ် ႀကီးႀကီးတက္ခ်မ္းသာ ကုန္ၾကသည္၊ ရတနာစိန္ေက်ာက္ေတြ ေပါမ်ားလိုက္သည္မွာ ဇယ္ေတာက္တမ္း ကစားႏုိင္သည္အထိပင္။ ဦးေႏွာက္ထုတ္ထားသူပင္မဆိုထားႏွင့္ ဦးေႏွာက္ထုတ္ျခင္းကုိ အားေပးေထာက္ခံသူမ်ားပင္ ခမ္းနားလွေသာ ေနအိမ္၊ အေဆာင္အေယာင္၊ စီးေတာ္ယာဥ္ မ်ားစြာ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကေလသည္။ ဦးေႏွာက္ထုတ္ျခင္းကို လက္မခံၾကသူမ်ားမွာ ေအာက္ေျခအလုပ္မ်ားလုပ္ကိုင္ေနၾကၿပီး မြဲလိုက္ေတလုိက္တာမွ ဖြတ္ကပင္ အဘ ေခၚယူရသည္ထိ။ ဒီေလာက္မြဲေတေနၾကတာေတာင္ ဦးေႏွာက္ထုတ္ဖို ့ ျငင္းဆန္ေနၾကတုန္း။ ဆိုးလိုက္သည့္လူေတြ။ ဒီလူေတြအစား သူရင္ေမာသည္။ တစ္ေန ့တစ္ေန ့ ေခါင္းေလးေလးႀကီးေတြ ႏွင့္ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာ ပင္ပန္းလိုက္တာ။ မ်က္စိပါထုတ္ထားဖုိ ့ သူ ့မွာ အစီအစဥ္ရွိသည္။ မ်က္စိ့ မရွိေတာ့ လင္းမွာ ေမွာင္မွာ ေတြးပူေနစရာမလို။ သူ ့ေစတနာကုိ နားမလည္ေသာ နားလည္ရခက္သည့္ လူေတြကို သူအံ့ေအာမိတာအမွန္။ စာဖတ္ေနတဲ့ကေလးကို သူတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး သူဆက္ေလ်ာက္လာခဲ့သည္။ ဘာလိုလိုနဲ ့ ေမွာင္စပ်ဳိးလာေလၿပီ။ သူ ့အတြက္နားခိုရာေနရာတစ္ခု ရွိမွျဖစ္မည္။ အိမ္ကိုလဲ သူမျပန္တတ္ေတာ့။ ဘယ္လိုျပန္ရမလဲ သူမသိ။ ဦးေႏွာက္မရွိျခင္းအား ပထမဆံုးအႀကိမ္ အျပစ္တင္မိသည္။ ရြာလူႀကီးအိမ္ဟု ယူဆရေသာ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ခပ္ႀကီးႀကီး တစ္ခုကို သူေရာက္လာသည္။ ဒီညအိပ္ဖို ့အတြက္ ေနစရာလိုမည္မဟုတ္လား။ ျခံ၀င္းထဲသို ့၀င္လုိက္ခ်ိန္တြင္ မွိန္ျပျပအလင္းေရာင္ေအာက္မွာ … လူေတြ လူေတြ နဲတာမဟုတ္.. ကေလးေတြေကာ .. ေခြးေတြ ေၾကာင္ေတြကအစ၊ ကၽြဲႏြား တိရစာၦန္ အဆံုး အကုန္ေရာက္လို ့ေနသည္။ လမ္းမွာ သူျမင္ခဲ့တဲ့ ကေလး၊ လူႀကီးေတြပါ ေတြ ့ရသည္။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာဆိုလ်က္ဆူညံေနသည္။ ရြာလူႀကီးျဖစ္ဟန္တူသူက “ကဲကဲ… မဆူညံၾကနဲ ့ေတာ့ဗ်ာ… ေခါင္းေအးေအးထားၿပီး၀ိုင္းစဥ္းစားၾကတာေပါ့. … အားလံုးရဲ့ အေရးပဲမဟုတ္လား” အဘြားအို တစ္ဦးက “အိုး… သူႀကီးရယ္ ေန ့စဥ္ စဥ္းစားလာၾကတာ ခုဆို ၂ ႏွစ္ေက်ာ္လို ့ ၃ ႏွစ္ထဲ ၀င္လာပါပေကာလား”.. မိန္းမႀကီးတစ္ဦး.. “ဟုတ္ပါ့ရွင္… ခုထိ တစ္ညမွ လြတ္ေအာင္ေျပးႏိုင္တယ္ မရွိေသးဘူး” … “ဒီ၀ဋ္ေၾကြးက လြတ္ခ်င္လွပါၿပီရွင္”… တိရစာၦန္မ်ားက ေထာက္ခံသည့္သေဘာကိုအသံျဖင့္ျပၾကသည္ “ကေတာ္… ကေတာ္… ၀ုတ္… ေညာင္… ညြံ ့၊ ဘြတ္အဲ”… ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္းနဲ ့ကေလးတစ္ေယာက္က “ကဲကဲ… တဂ်ီးတုိ ့ စဥ္းစားမွာျဖင့္ ျမန္ျမန္စဥ္းစားၾက ဒီည ဘယ္ကိုေျပးရမွာတုန္း…” လူငယ္တစ္ေယာက္…. “ညတုိင္းဘယ္ေျပးေျပး လြတ္တယ္ကိုမရွိဘူး… မနက္က် အေလာင္းျဖစ္တာပဲ မဟုတ္လား….. ေျပးတာေတာ့ ေျပးေနရဦးမွာပဲ” သူႀကီး “အင္းပါေလ… က်ဳပ္လဲ မသိေတာ့ေလာက္ေအာင္ပါပဲ… က်ဳပ္တို ့ ဒီလိုျဖစ္ေနတာကို အသိအမွတ္ျပဳၿပီး ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ျပဳေပးမည့္သူမရွိေလေတာ့ ခုလို ညတိုင္းေျပးေနရဦးမွာပဲဗ်ာ….. ” အားငယ္စြားဆိုေလသည္။ “ဘုရား.. ဘုရား … ငါေတာ့ သရဲရြာကိုေရာက္ေနတာပဲ…” မင္းႀကီးေၾကာက္စိတ္၀င္သြားမိေသးသည္။ ေနာက္မွ “ေအာ္… ငါလဲ ၀ိဥာဥ္ေပပဲ.. ဘာလန္ ့စရာရွိတုန္း… ဒီညတည္းခိုဖိုေတာ့ ေျပာဦးဆိုဦးမွ” မင္းႀကီး “ဗ်ဳိးသူႀကီး… က်ဳပ္ဧည့္သည္ပါဗ်.. အိမ္လဲ မျပန္တတ္ေတာ့လို ့ တည္းခို လို ့ရႏိုင္မလား” …. “ဟင္” အားလံုးဆီက အာေမဒိဋ္သံ ထြက္လာၾကေလသည္။ ရြာလူႀကီး “ဟင္… ခင္ဗ်ားဘာလို ့ ဒီေနရာကိုေရာက္လာရတာတုန္း… က်ဳပ္တို ့က မုန္တိုင္းမိၿပီး ေသၿပီးသားေတြ… ကုသိုလ္ျပဳေပးမည့္သူမရွိလုိ ့ အဖန္ဖန္ျပန္ေသေနရတာ…. မၾကာခင္မုန္းတုိင္း၀င္လာေတာ့မွာ ခင္ဗ်ား အတြက္မေျပာနဲ ့ က်ဳပ္တုိ ့ေတာင္ အိပ္စရာ၊ ေနစရာရွိတာမဟုတ္ဘူး”

“ ဖူးစာရွင္ကိုေရြးေတာ့မည္ ” from အေမွာင္ထုထဲက အလင္းစက္မ်ား

“ ဖူးစာရွင္ကိုေရြးေတာ့မည္ ” ဦးဆင္ေပါက္သည္ ဆူဆူညံညံအသံမ်ားေၾကာင့္ အိပ္ရာမွ လန္ ့ႏုိးလာခဲ့ရသည္။ အသံခ်ဲ ့စက္ႏွင့္ေအာ္ေနေသာ အသံမ်ားျဖစ္၏။ “ ဒီဓါတ္မွန္ကားေတြဟာ ေတာ္ေတာ္တရားလြန္တယ္ ”ဟု မေက်မနပ္ေရရြတ္သည္။ ထုိ ့ေနာက္ သူ ့တုိ ့လုိလူကံုထံေတြသာအသံုးျပဳနုိင္ေ သာ မိႈ ့စစ္စစ္ ျဖင့္ျပဳလုပ္ထားသည့္ ေခါင္းအံုးကို နားရြက္ေပၚမွာ ဖိလုိက္ၿပီး ျပန္အိပ္ဖုိ ့ျကိုးစားသည္။ သို ့ရာတြင္ အိပ္လို ့မရေတာ ့။ ထု ိ့ေၾကာင့္ အိပ္ရာမွထလုိက္ရၿပီး ေရခ်ိဳးခန္း...သို ့၀င္ခဲ့သည္။ နယ္လွည့္ဓါတ္မွန္ကားမ်ားသည္ သူတုိ ့အရပ္ေဒသသို ့တစ္လႏွစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ လာတတ္သည္။ ႀကီးမားရွည္လ်ားေသာ မွန္လံုကားႀကီးျဖစ္၏။ အစိမး္ရင့္ေရာင္မွန္မ်ား တပ္ဆင္ထားသည္။ ေရာဂါရွာေဖြေရး ကိရိယာ အျပည့္အစံုႏွင့္ ဓါတ္ခြဲခန္းလည္းပါ၀င္သည္။ သူတုိ ့ဆီမွာေတာ့ ဓါတ္မွန္ကား ဟူသာ အလြယ္တကူေခၚၾကသည္။ ဒီကားေတြေရာက္လာၿပီဆုိလွ်င္ အသံခ်ဲ ့စက္ျဖင့္ေအာ္ဟစ္ေၾကာ္ျငာတတ္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ေတာ့သူတုိ ့ေနရာမွာ ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြပ္ျဖစ္၏။ ဆူဆူညံညံမလုပ္ရ။ သန္ ့ရွင္းလက္ဆတ္ေသာ ေလေကာင္းေလသန္ ့ကိုထိခုိက္ေစႏုိင္သည္။ ဒီဇယ္ကား ၊ ဓါတ္ဆီကားမ၀င္ရ။ ေလာင္စာဆဲဓါတ္အုိး၊ ေနေရာင္ျခည္စြမ္းအင္စသည္ တုိ ့အသံုးျပဳေသာ ယာဥ္မ်ားသာ ၀င္ခြင့္ျပဳသည္။ ဓါတ္မွန္ကားေတြကေတာ ့လွ်ပ္စစ္ကားျဖစ္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ က်န္းမာေရး အေထာက္အကူျပဳသည္ဆုိေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ေၾကာင့္တစ္ေၾကာင္း ၀င္ခြင့္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ရွားရွားပါးပါး အသံခ်ဲ ့စက္အသံုးျပဳခြင့္ရေသာ လုပ္ငန္းလည္းျဖစ္၏။ မ်က္ႏွာသစ္ေနစဥ္မွာလည္း သူတုိ ့အသံကို ၾကားေနရသည္။ “ ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ာ၊ အာေရာဂ်ံ ပရမံ လာဘံဆိုတဲ ့ေရွးကဆုိရိုးစကားအတုိင္း က်န္းမာေရးဟာ လာဘ္ႀကီးတစ္ပါးပါပဲ။ လူဟာ အျပင္ပန္းက ေကာင္းေနတယ္ထင္ရေပမယ့္ ခႏၶာကိုယ္တြင္းမွာ အလစ္တုိက္ခုိက္ဖုိ ့ပုန္းေအာင္းေနတဲ့ ေရာဂါေတြ ရွိႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ ့စိတ္မပူၾကပါနဲ ့။ ေစာေစာသိရင္ ကုသလုိ ့ရပါတယ္။ ဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့က ေနာက္ဆံုးေပၚစက္အသစ္ႀကီးမ်ားနဲ ့စံုစမ္းေဖာ္ထုတ္ေပးပါမယ္။ ဆီး ၊ ၀မ္း ၊ ေသြး ၊ သလိပ္အေျဖကို စကၠန္ ့ပုိင္းအတြင္း တိက်စြာ သိႏုိင္ပါတယ္။ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ဓါတ္မွန္မ်ားလည္း ရုိက္ကူးေပးပါတယ္။ ေဟာ ..ၿငီးစီစီျဖစ္ေနသလား၊ အီးစီဂ်ီ ဆြဲၾကည့္လုိက္ပါ။ ကင္ဆာလု ိ့မသကာၤရင္လည္း စကင္နာေလးရုိက္ႀကည့္လုိက္ေပါ့ခင္ဗ်ာ” ဟု ကာရံေတြ နေဘေတြနဲ ့ေျပာေနေသးသည္။ ညတုန္းက “ ဟိုကိစၥ” ကိုစဥ္းစားရင္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့။ ခုလည္းမနက္အေစာႀကီးမွာ ဓါတ္မွန္ကားေၾကာင့္ လန္ ့ႏုိးလာခ့ဲရ၏။ အိပ္ေရးမ၀သျဖင့္ လူက မလန္ဆန္း မ်က္လံုးေတြေတာင္ ေ၀ခ်င္ေနသည္။ သို ့ရာတြင္ စားပြဲေပၚမွာ ျပင္ဆင္ထားေသာ နံနက္စာကိုျမင္လုိက္ေသာအခါမွာေတာ့ ဗုိက္ထဲက ဆာလာသည္။ အုန္းသီးဖတ္ ႏုႏုေလးေတြျဖဴးထားေသာ ေကာက္ညွင္းငခ်ိတ္ေပါင္း၊ စားေတာ္ပဲျပဳတ္ဆီဆမ္း၊ မတ္ပဲဘယာေၾကာ္ ၊ ငါးရံ့ေျခာက္ဖုတ္၊ ၾကာရုိးဟင္းခါး၊ ေရႊငွက္ေပ်ာ္သီး၊ ဆိတ္ႏို ့။ ၾကယ္ငါးပြင့္ဟိုတယ္ႀကီးေတြမွာမွ ရႏုိင္ေသာ နံနက္စာမ်ိဳးျဖစ္၏။ ဒါေတာင္ ၾကာရိုးဟင္းခါးလုိမ်ိဳးက ႀကိဳတင္ေအာ္ဒါမွာထားရမည္။ ခုခ်ိန္မွာ သူတုိ ့လုိေငြေၾကးအလြန္ႀကြယ္၀ခ်မ္းသာသူတုိ ့သာ ဒီလုိအစားအစာမ်ိဳးကို သံုးေဆာင္ႏုိင္သည္။ သနပ္ခါးပန္းနံ ့သင္းထားေသာ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းတစ္ခြက္ငွဲ ့ေသာက္လုိက္ၿပီးေသာအခါ ေခါင္းထဲက ၾကည္လင္လန္းဆန္းလာသည္။ ငါးရံ့ေျခာက္ဖုတ္ တစ္ဖက္ကို ယူျပီးၿမံဳ့ လုိက္သည္။ ႏွမး္ဦးဆီဆမ္းထားသျဖင့္ ေမႊးၿပီးခ်ိဳျမေနသည္။ ဒီငါးရံ့ေျခာက္မွာ ႏွယ္ႏွယ္ရရမဟုတ္။ အင္းထဲမ်ာ အလုိအေလ်ာက္ရွားရွားပါးပါး ေပါက္ဖြားေနေသာ ငါးရံ့ကို သဘာ၀ေနေရာင္ျခည္ျဖင့္ အေျခာက္လွန္းထားတာ။ သူတုိ ့ႏွင့္စီးပြားဖက္ျဖစ္ေသာ “ ပ်ဥ္ပံုႀကီး ထေရးဒင္းကုမၸဏီ ” မွ အျမတ္တႏိုးထားၿပီး လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ စားေကာငး္ေသာက္ဖြယ္ေတြကို အရသာခံ စားေနရင္းက သမီးအလတ္မကို သြားသတိရလုိက္မိ၏။ ဒီေကာင္မက အစားေကာငး္ႀကိဳက္တတ္သည္။ သို ့ရာတြင္ အခုခ်ိန္ေလာက္ဆုိ အလတ္မသည္ ၿမိဳ ့ေပၚရွိ မြန္းက်ပ္ေနေသာ တုိက္ခန္းက်ဥ္းကေလးထဲမွာ ဂ်နက္တစ္ေပါင္မုန္ ့၊ ဓာတုေဗဒေထာပတ္ႏွင့္အသားတုတုိ ့ကို ႀကိတ္မွိတ္မ်ိဳခ်ေနရရွာေပလိမ့္မည္။ သိပ္မုိက္တဲ့ ကေလးမပဲဟု စိတ္မေကာင္းစြာေတြးရင္းသက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်မိသည္။ ေျမေနရာေတြ ရွားပါးလာသည္။ ေျမေစ်းေတြက ေခါင္ခုိက္ေနသည္။ အလြန္အမင္း ခ်မး္သာႀကြယ္၀သူေတြသာ ၿခံႏွင့္၀င္းႏွင့္ေနႏုိင္သည္။ အထူးသျဖင့္ ေက်းလက္ေဒသရွိရြာေတြမွာ ေနခြင့္ရဖုိ ့ဆုိတာ သာမန္လူမ်ားအတြက္ အိပ္မက္ေတာင္မမက္ႏုိင္။ လူလတ္တန္းစားမ်ား၊ ၀န္ထမ္းမ်ား ၊ အေျခခံလူတန္းစားမ်ားသည္ ၿမိဳ ့ေပၚရွိ အထပ္ေပါင္းမ်ားစြာျမင့္ေသာ တုိက္ခန္းမ်ားမွာ ေနၾကသည္။ လက္လုပ္လုပ္စား ဆင္း၇ဲသားေတြကေတာ့ ေျမေအာက္ထပ္အခန္းမ်ားမွာ ေနၾကရ၏။ ေျမေနရာအခက္အခဲေၾကာင့္ ၿမိဳ ့ေပၚမွာ အေဆာက္အဆံုေဆာက္လွ်င္ အနည္းဆံုးအထပ္ငါးဆယ္ရွိရသည္။ တုိက္ႀကီးေတြက မုိးထုိးေနသျဖင့္ လမ္းေပၚမွာ သြားလာေနေသာ သူတုိ ့မွာ မြန္းတည့္ခ်ိန္၀န္းက်င္ေလာက္မွသာ ေနေရာင္ကို ျမင္ရသည္။ လူေတြေနဖုိ ့ေျမကြက္လပ္မက်န္ေအာင္ ေဆာက္လုပ္ထားရေသာေၾကာင့္ သစ္ပင္ေတြအတြက္ေတာင္ ေနရာမရွိေတာ့။ လူေတြကၿပြတ္သိပ္က်ပ္တည္းေနသည္။ အသက္ရွဴထုတ္လုိက္ေသာ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆုိဒ္ ဓါတ္ေငြေတြကို စုပ္ယူၿပီး ေအာက္ဆီဂ်င္ႏွင့္ဖလွယ္ေပးမည့္ သစ္ပင္ေတြက မရွိေတာ့။ ေလထုထဲတြင္ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆုိဒ္ ပါ၀င္ႏႈန္း အလြန္ျမင့္မားလာသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ေအာက္ဆီဂ်င္ထုတ္လႊတ္ေပးေသာ စက္ေတြကို ေနရာအႏွံ ့အျပားမွာ တပ္ဆင္ထားရသည္။ ဒါေတာင္ လံုေလာက္မႈမရွိ။ လူတုိ ့သည္ ထုိစက္ေတြအနားေရာက္မွ အသက္၀ေအာင္ အလုအယက္ရွဴေနၾကရသည္။ ေျမေအာက္ထပ္ေတြမွာ ေနၾကရေသာ ဆင္းရဲသားေတြဆုိလွ်င္ ေအာက္ဆီဂ်င္ခ်ိဳ ့တဲ့ေသာ ေရာဂါေၾကာင့္ အသားအေရျပာႏွမ္းႏွမ္း ျဖစ္ေနၾကရွာသည္။ တတ္ႏိုင္သူေတြကေတာ့ ကုိယ္ပိုင္ ေအာက္ဆီဂ်င္ဘူးမ်ား ေဆာင္ထားၾကသည္။ အားလပ္ရက္ေတြက်မွ ျမိဳ ့ျပင္ထြက္ၿပီး ေလကို တ၀ႀကီး ရွဴၾကရ၏။ ေငြေၾကးႀကြယ္၀သူေတြကေတာ့ ျမိဳ့ႏွင့္ေ၀းရာမ်ာ သြားေနၾကသည္။ ျမိဳ ့ႀကီးႏွင့္ေ၀းေလ ေျမေစ်းကႀကီးေလပင္ျဖစ္၏။ ဦးဆင္ေပါက္တုိ ့ေနေသာ ရြာသည္ ျမိဳ ့ႏွင့္ ကီလုိမီတာ ငါးဆယ္ေလာက္ေ၀းသည္။ ဒီလုိေနရာမ်ိဳးမွာ ေနခြင့္ရဖုိ ့မလြယ္။ ေငြရွိရံုႏွင့္ လည္း မရ။ ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးလူေကာင္း ျဖစ္ဖုိ ့လည္း လုိေသးသည္။ ဒီရြာမွာ အိမ္တုိင္းလုိလုိျခံႏွင့္၀င္းႏွင့္ျဖစ္၏။ သစ္ပင္ေတြ က အံု ့အံု ့ဆုိင္းဆုိင္း ၾကည္လင္ေသာ ေကာင္းကင္ျပာကိုျမင္ႏုိင္သည္။ ေနေရာင္ျခည္ကို ေကာင္းစြာရသည္။ ေလထုက အနံ ့အသက္ ကင္းစင္ျပီး သန္ ့ရွင္း လတ္ဆတ္ေနသည္။ ဒီထဲကမွ ဦးဆင္ေပါက္တုိ ့အိမ္သည္ ထိပ္တန္းအဆင့္ထဲမွာ ပါသည္။ သဘာ၀ ကၽြန္းတုိင္လံုးႀကီးမ်ားႏွင့္ ေဆာက္လုပ္ထားျခင္းျဖစ္၏။ အကာက ေပပ်ဥ္ႀကီးေတြ အမိုးကလည္း ပ်ဥ္အုပ္ႀကြပ္ေတြကိုသာ အသံုးျပဳထားသည္။ ေရနံ၀ေနေအာင္ သုတ္ထားသျဖင့္ မည္းနက္ညိဳမိႈင္းေနသည္။ တကယ့္သဘာ၀ပစၥည္းေတြခ်ည္း အသံုးျပဳထားျခင္းျဖစ္၏။ ကၽြန္းတုိင္လံုးတစ္လံုး၏ တန္ဖိုးကပဲ ကာလေပါက္ေစ်း “ဂလုိဘယ္ေငြ” တစ္ေသာင္းေလာက္တန္သည္။ ေတာ္ရံုလူမဆုိထားနဲ ့သူတုိ ့လူကံုထံအခ်င္းခ်င္းေတာင္ အားက်မက္ေမာရေသာအိမ္ႀကီး ျဖစ္၏။ ႏုိင္ငံျခားကလာေသာ ကမာၻလွည့္ခရီးသည္ေတြလည္း သူတို ့အိမ္ကို တကူးတက လာျကည့္ျပီး ေလ့လာျကသည္။ ကၽြန္းတုိင္လံုးႀကီးမ်ားကို တအံ့တၾသ ပြတ္သပ္ၾကည့္ၾကျပီးေနာက္ “ ဒါက အိမ္မဟုတ္ဘူး။ နန္းေတာ္ႀကီးပဲ” ဟုဆုိၾကသည္။ ရုပ္ျမင္သံႀကားမွ ေနရွင္နယ္ ေဂ်ာ္ဂရပ္ဖစ္ခ်န္နယ္ကေတာင္ ဒီအိမ္ႀကီးအေၾကာင္း ထုတ္လႊင့္ျပသခဲ့ေသးသည္။ ံခုလိုခ်မ္းသာႀကြယ္၀ၿပီး ဂုဏ္သေရရွိလူႀကီးလူေကာင္းျဖစ္ေနျခင္းကပင္ ဦးဆင္ေပါက္တုိ ့အတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္စရာကိစၥေတြ ေပၚေပါက္လာျခင္း ျဖစ္၏။ သူခုိး ဓါးျပရန္ကို ေၾကာက္ရျခင္းမဟုတ္။ အခုိးခံရတာ အတုိက္ခံရတာက တခါပါသြားၿပီးလွ်င္ ၿပီးၿပီ။ ခုဟာကေတာ့ တသက္လံုး ဆံုးရွံဴးရမည့္ အႏၱရာယ္ ျဖစ္၏။ တျခားမဟုတ္၊ သားသမီးမ်ား၏ အိမ္ေထာင္ေရးကိစၥပင္ ျဖစ္ေလ၏။ သူ ့မွာ သားသမီး သံုးေယာက္ရွိ၏။ သားႀကီးကေတာ့ သိတတ္လိမၼာသည္ဟု ဆုိရမည္။ စာလည္းေတာ္သည္။ ဆယ္တန္းကို ဂုဏ္ထူးဆယ္ဘာသာျဖင့္ ေအာင္သည္။ ( စုစုေပါင္း ဆယ့္ႏွစ္ဘာသာ ရွိ၏ ) အမွတ္ေတြကလညး္ အလြန္ေကာင္းသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ စုိက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္ ေမြးျမဴေရးတကၠသိုလ္ အဏၰ၀ါ တကၠသိုလ္စေသာ ထိပ္တန္းအဆင့္ တကၠသိုလ္ႀကီးေတြ တက္ခြင့္ရဖုိ ့အဆင့္မီသည္။ အမွတ္နည္းနညး္ေလးျဖင့္ ေအာင္ရံုေလာက္သာ ေအာင္တ့ဲလူေတြကေတာ့ ေဆးတကၠသိုလ္၊ နည္းပညာတကၠသိုလ္၊ ကြန္ျပဴတာ တကၠသိုလ္စေသာ သာမန္အဆင့္တကၠသိုလ္ေတြကိုသာ တက္ခြင့္ရၾကသည္။ ( ထုိတကၠသိုလ္မ်ားမွ သိပ္အသံုးမ၀င္ေတာ့ေသာ ဘာသာရပ္မ်ားျဖစ္သျဖင့္ ေကာလိပ္အဆင့္သို ့ေလွ်ာ့ခ်လိမ့္မည္ဟု သတင္းၾကားရသည္ ) သားႀကီးက မိဘလုပ္ငန္းႏွင့္သက္ဆုိင္ေသာ အဏၰ၀ါတကၠသုိလ္တက္သည္။ မစၦေဗဒအထူးျပဳဘာသာရပ္ျဖင့္ မဟာသိပံၸဘြဲ ့ကို ရရွိခဲ့သည္။ ထုိ ့ေနာက္ မိဘလက္ငုတ္ျဖစ္ေသာ ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းကို ၀င္လုပ္သည္။ သူ၏ႀကိဳးစားမႈေၾကာင့္ လုပ္ငနး္မွာ ဆထက္ ထမ္းပိုးေအာင္ျမင္ႀကီးပြားလာခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့လည္း ဂုဏ္သေရရွိ လယ္သမားႀကီးတစ္ဦး၏ သမီးႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့သည္။ မဂၤလာေဆာင္တြင္ ေယာကၡမမ်ားက သစ္ဆိပ့္ပင္ ဧကငါးဆယ္ႏွင့္ မကၠေဒးမီးယား ဧက ငါးဆယ္လက္ဖြဲ ့ခဲ့သည္။ ေျမဆယ္ဧက ေလာက္ပုိင္ရင္ပဲ လူခ်မ္းသာ စာရင္း၀င္ေနတဲ့အခ်ိိန္မွာ ဒီေျမေတြအမ်ားႀကီး လက္ဖဲြ ့ႏုိင္တယ္ဆုိကတည္းက ခ်မ္းသာႀကြယ္၀မႈ အတုိင္းအတာကိုခန္ ့မွန္းလုိ ့ရေနၿပီ။ သားႀကီးအတြက္ ေက်နပ္အားရေနဆဲမွာပင္ သမီးအလတ္မက မိဘရင္က်ိဳးေအာင္ စံုကန္ၿပီးထြက္သြားေလသည္။ မျဖစ္သင့္တာ မျဖစ္ရေလေအာင္ ၾကပ္ၾကပ္မတ္မတ္ ထိန္းသိမ္းေနတဲ့ၾကားက သူ ့သေဘာႏွင့္သူ အမုိက္ဇာတ္ခင္းသြားျခင္းျဖစ္၏။ ကန္စြန္းခင္းအေျမာက္အျမားပိုင္ဆုိင္ေသာ သူ ့မိတ္ေဆြလူကံုထံတေယာက္၏ သားႏွင့္လက္ထပ္ေပးရန္ စီစဥ္ေနဆဲအခ်ိန္မွာပင္ အလတ္မသည္ ကြန္ျပဴတာ ပရုိဂမ္မာေလး တေယာက္ႏွင့္ခုိးရာလုိက္ေျပးသြားသည္။ မိဘေတြရဲ ့အထက္တန္းလႊာ တံငါသည္မ်ိဳးရုိး ဂုဏ္သိကၡာကိုမွ မေထာက္ထားဘဲ ဘာမဟုတ္တဲ့ ကြန္ျပဴတာစာေရးေလးကိုမွ ယူရေကာင္းလားဆုိၿပီး အေမလုပ္တဲ့လူက အေမြျပတ္ေျကျငာစြန္ ့လႊတ္ထားခဲ့သည္။ ဦးဆင္ေပါက္ကေတာ့ နည္းနညး္ေပ်ာ့ေပ်ာင္းခ်င္သည္။ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္မ်ား စားရေသာ အခါ သမီးလတ္ကိုသတိရမိ၏။ တခါတရံက်လွ်င္ သူတို ့ရြာဘက္သို ့ျမိဳ ့ကတက္လာေသာ ပ်ံက်ကြန္ျပဴတာသမား တေယာက္တေလ ေရာက္ရွိလာတတ္သည္။ ပစၥည္းကိရိယာေတြ ထည့္ထားေသာ အိတ္ႀကီးကို လက္ကဆြဲ၊ ေနပူက်ဲက်ဲမွာ ေခၽြးသံတရႊဲရႊဲ ေလွ်ာက္သြားရင္း “ ကြန္ျပဴတာေတြျပင္တယ္၊ ဟဒ္၀ဲေတြ အပ္ဂရိတ္လုပ္ေပးတယ္၊ ေနာက္ဆံုးေပၚ ေဆာ့ဖဲ၀ဲေတြ တင္ေပးတယ္” ဟုေအာ္သြားေသာအသံကို ၾကားရတဲ့အခါတုိင္း ျမိဳ ့ေပၚမွာ ဆငး္ဆင္းရဲရဲခ်ိဳ ့ခ်ိဳ ့တဲ့တဲ ့ ေနရရွာေသာ သမီးလတ္ကို ျမင္ေယာင္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္၇၏။ သူ ့ဆႏၵအရဆုိလွ်င္ အေမလုပ္တဲ့လူကို ေဖ်ာင္းဖ်ေျပာဆုိၿပီး ျပန္ေခၚထားခ်င္သည္။ သို ့ရာတြင္ အဘြားႀကီး က အေတာ္စိတ္နာေနသည္။ တေလာက လာကန္ေတာ့ၾကတာကိုေတာင္ ထြက္အေတြ ့မခံဘဲေနသည္။ ေကာင္ေလးကိုလည္း ႀကီးပြားတုိးတက္စရာလမ္းမျမင္ေသာ ကြန္ျပဴတာအလုပ္ကထြက္ၿပီး သူတုိ ့ငါးလုပ္ငန္းထဲမက သင့္ေတာ္ရာေနရာမွာ အလုပ္ေပးထားရေကာင္းမလား စဥ္းစားခဲ့ဖူးသည္။ သို ့ရာတြင္ ျဖစ္ႏုိင္မွာမဟုတ္။ ေကာင္ေလးရဲ့ပံုက ျမိဳ ့က်လြန္းသည္။ ေနေရာင္ျခည္ဓါတ္ခ်ိဳ ့တဲ့သျဖင့္ အသားအေရက ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္ေန၏။ ကြန္ျပဴတာေရွ ့မ်ာပဲ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ထုိင္လုပ္ေနရေသာေၾကာင့္လည္း အေညာင္းမိျပီး ပိန္ေညာင္ေညာင္ ကုပ္ခ်ိခ်ိျဖစ္ေန၏။ မ်က္စိအျမင္အာရံု ထိခုိက္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ မ်က္ၾကည္လႊာအတုတပ္ထားရတာကလည္း သိသာသည္။ ဘယ္ေနရာမွ သံုးစားလုိ ့ရမည့္ပံုမေပၚ။ သင္းတုိ ့ထုိက္နဲ ့သင္းတုိ ့ကံပဲ၊ ကေလးရလာတဲ့အခါက်လွ်င္ေတာ့ အိမ္က အဘြားႀကီး စိတ္ေျပသြားပါေစဟု ေမွ်ာ္လင့္ဆုေတာင္းဖုိ ့သာ ရွိေတာ့သည္။ ခုေလာေလာဆယ္မွာ စိုးရိမ္ပူပန္ေနရတာကေတာ့ သမီးအငယ္ေလးအတြက္ျဖစ္၏။ အငယ္ဆံုးဆုိေတာ့ အားလံုးက အလုိလုိက္ထားၾကသည္။ အေမလုပ္သူရဲ့ အသဲေက်ာ္လည္းျဖစ္၏။ ႏြဲ ့ဆုိးဆုိးတတ္သလုိ ေခါင္းေက်ာလည္းမာသည္။ သူ ့အမကိစၥတုန္းကလည္း “ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူနဲ ့လက္ထပ္ခြင့္ရဖုိ ့က အေရးအႀကီးဆံုးပဲ” ဟုေျပာျပီး ဟိုဘက္ကို ေထာက္ခံခ်င္ခဲ့သူျဖစ္၏။ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ သူတုိ ့လုပ္ငန္းႏွင့္ဘယ္လုိမွမပတ္သက္ေသာ ဘာသာေဗဒတကၠသိုလ္ သြားတက္သည္။ ပ်ဴဘာသာအထူးျပဳယူသည္။ ပ်ဴစကားတတ္ေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာသြားသံုးမလဲ။ စကားျပန္လုပ္ရေအာင္ ပ်ဴလုပ္ငန္းရွင္တုိ ့ ပ်ဴတုိးရစ္တို ့ဆို တာမ်ိဳးရွိတာလည္းမဟုတ္။ အခုေခတ္ကေလးေတြက စိတ္ကူးတည့္ရာလုပ္ေနၾကတာပဲလားမသိ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုိလုိက္လက္စနဲ ့သူလုပ္ခ်င္တာလုပ္ခြင့္ေပးထားရသည္။ ထားေတာ့ ဒါေတြက သိပ္အေရးမျကီး။ သမီးငယ္ကို အလုပ္ထဲမွာခုိင္းဖုိ ့ရည္ရြယ္ခ်က္လည္းမရွိ။ စိတ္ပူတာက သမီးလတ္၏လမ္းစဥ္ လုိက္သြားမွာကိုသာ ျဖစ္၏။ ယံုရတာမဟုတ္ မေတာ္တဆ အင္ဂ်င္နီယာတုိ ့ဆရာ၀န္တုိ ့လုိလူမ်ိဳးနဲ ့ျဖစ္သြားခဲ့လွ်င္ သူ ့အေမရင္က်ိဳးရလိမ့္မယ္။ ခုခ်ိန္မွာ အင္ဂ်င္နီယာဆုိတာက သိပ္အေရးမပါလွေတာ့။ အေဆာက္အအံုတစ္ခု ေဆာက္ခ်င္လွ်င္ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ပံုစံေျပာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ကတ္တေလာက္ထဲက လုိခ်င္တဲ့ပံုကို ေရြးလုိက္ရံုသာျဖစ္၏။ ေဆာက္လုပ္ေရးကုမၸဏီက အသင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ အစိတ္အပိုင္းမ်ားကိုသယ္ယူလာျပီး ဆယ့္ငါးရက္အတြင္း အျပီးတည္ေဆာက္ေပးႏုိင္သည္။ အင္ဂ်င္နီယာဆုိတာက အစိတ္အပုိင္းေတြကုိ သူ ့ေနရာႏွင့္သူအမွတ္စဥ္အတုိင္းတပ္ဆင္ေပးရံုသာျဖစ္၏။ တခ်ိဳ ့ကုမၸဏီေတြဆုိလွ်င္ အင္ဂ်င္နီယာေတာင္မငွားေတာ့။ ရိုေဘာ့စက္ရုပ္ေတြနဲ ့သာ လုပ္ကုိင္ၾကေတာ့သည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ အင္ဂ်င္နီယာေတြအတြက္ အလုပ္အကုိင္ရွားပါးလာသည္။ သူတုိ ့ထက္စာလွ်င္ လက္သမားပညာ ဒီပလုိမာဘြဲ ့ရသူေတြကမွ အလုပ္ျဖစ္ေသးသည္။ ဆရာ၀န္ဆိုတာကလည္း ဒီလုိပဲ။ ခုခိ်န္မွာ သိပ္မစားသာေတာ့။ က်န္းမာေရးကိစၥအတြက္ ဆရာ၀န္ကို အားကိုးေနစရာမလုိ။ ဓါတ္မွန္ကားေတြလာတဲ့အခါ စစ္ေဆးျကည့္ႏုိင္သည္။ ဒါမွမဟုတ္ က်န္းမာေရးစင္တာေတြကို သြားလုိ ့ရသည္။ ေခတ္မွီစက္ကိရိယာမ်ားျဖင့္ အလုိအေလွ်ာက္ စမ္းသပ္ကုသေပးႏုိင္သည္။ ေဆး၀ါးေတြကလည္း အလြန္အစြမ္းထက္လာသျဖင့္ ေတာ္ရံုေရာဂါဆုိလွ်င္ ေဆးတစ္လံုးေသာက္ရံုႏွင့္ေပ်ာက္သည္။ ေငြေၾကး သိပ္မတတ္ႏိုင္ေသာ ဆင္းရဲသားေတြေလာက္သာ ဆရာ၀န္ဆီသြားျပီး ကုသၾကသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ဆရာ၀န္အလုပ္မွာ ၀င္ေငြသိပ္မေကာင္းလွဘဲ ရရစားစားျဖစ္ေန၏။ ဆရာ၀န္ေပါက္စေလးေတြဆုိလွ်င္ ေဆးအိတ္ကိုဆြဲျပီး ေျခတုိေအာင္ လူနာလုိက္ရွာရသည္။ အိမ္ေပါက္ေစ့ တံခါးလုိက္ေခါက္ရင္း “ အန္တီ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ဦးမလား ခင္ဗ်ာ ဟုိအန္ကယ္ႀကီး ၾကည့္ရတာ အားနည္းေနတယ္ထင္တယ္။ အုိင္ဗီေလးတစ္ေခ်ာင္းေလာက္သြင္းလုိက္ပါလား။ ပုလင္းႀကီးခ်ိတ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဗုိက္ယာဂရာ ေဆးတစ္လံုးလက္ေဆာင္ေပးပါတယ္” ဆုိျပီး စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကရရွာသည္။ ဒီၾကားထဲမွာ တခ်ိဳ ့အိမ္ေတြက အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္တယ္ဆုိျပီး ေအာ္ေငါက္လႊတ္တတ္ၾကေသးသည္။ တခ်ိဳ ့တုိက္ခန္းေတြကေတာ့ “ဆရာ၀န္ႏွင့္ အလႈခံမ၀င္ရ” ဆုိေသာ ဆုိင္းဘုတ္ကို ေလွကားရင္းမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားၾကသည္။ ထိုကိစၥေတြကို သိေန ျကားေနရေသာေၾကာင့္ ဦးဆင္ေပါက္တုိ ့ဇနီးေမာင္ႏွံမွာ သမီးအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္ၿပီး ညအိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ျဖစ္ေနရျခင္းပါပဲ။ သမီးငယ္က ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားထားသည္။ အိမ္ကိုဧည့္သည္တယ္ေယာက္ေခၚလာမည္။ အေဖတို ့အေမတုိ ့ႏွင့္ ေတြ ့ဆံုမိတ္ဆက္ေပးခ်င္လို ့ဟုဆုိသည္။ သူ ့ခ်စ္သူကို မိဘေတြဆီလာျပျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းခန္ ့မွန္းလုိ ့ရသည္။ ထို ့ေၾကာင့္လူႀကီးႏွစ္ေယာက္မွာ စိတ္လႈပ္ရွားေနၾကသည္။ အေမႀကီးဆုိလွ်င္ အၿငိမ္မေနႏုိင္ဘဲ အိမ္ေရွ ့ထြက္ေမွ်ာ္လုိက္ အိပ္ခန္းထဲ၀င္လုိက္ ဧည့္ခန္းမွာ ေခါက္တံု ့ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္လုိက္ ျဖစ္ေန၏။ ဦးဆင္ေပါက္ပင္လွ်င္ နာရီကို မၾကာခဏလွမ္းၾကည့္မိ၏။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေမႀကီးလည္း ေမာလာၿပီး ဧည့္ခန္းက ႀကိမ္ပက္လက္ကုလားထုိက္ႀကီးေပၚထုိင္နားလုိက္ရသည္။ ထုိစဥ္မွာပင္ ႀကိဳးၾကာငွက္ျမည္သံကဲ့သို ့ၾကားလုိက္ရသည္။ လွ်ပ္စစ္ကားဟြန္းသံပင္ျဖစ္၏။ “ ေဟာ ” အေမႀကီး ထရပ္မည္ျပဳသည္။ ဦးဆင္ေပါက္က လက္ကာျပၿပီး တားလုိက္၏။ ဧည့္သည္က ဘယ္လုိလူမွန္းမသိေသးပဲနဲ ့ကိုယ့္ဘက္က သိပ္ပ်ဴငွာျပဖို ့မသင့္ဟု သတိေပးလုိက္ျခင္းျဖစ္၏။ “ အေဖ၊ အေမ ” သမီးငယ္က ေအာ္ေခၚရင္း၀င္လာသည္။ ဧည့္ခန္း၀မွာ ခဏရပ္ၿပီး ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္ရင္း “ လာေလ ” ဟုေျပာသည္။ လူငယ္တစ္ေယာက္ေနာက္မွ လိုက္၀င္လာသည္။ အသားညိဳညိဳ အရပ္အေမာင္းေကာင္းေကာင္း ေတာင့္တင္းသန္မာေသာ ကုိယ္ခႏၶာရွိသည္။ ဥပဓိရုပ္ကေတာ့ မဆုိးဘူးဟု ဦးဆင္ေပါက္စိတ္ထဲမွ မွတ္ခ်က္ခ်လုိက္သည္။ ကုလားထုိင္မ်ားမွာ ထုိင္မိၾကၿပီးေနာက္ ထပ္ၿပီးအကဲခတ္ၾကည့္လုိက္ျပန္သည္။ တစ္ေနရာရာမွာ ေတြ ့ဖူးခဲ့တာလား အသိမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ ့တူေနတာလား မေအာင့္ႏုိင္ေတာ့သျဖင့္ ဖြင့္ေမးလုိက္ရသည္။ “ ေနစမ္းပါဦးကြ၊ မင္းကို ငါ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး သိေနသလုိပဲ။ ဘယ္မွာျမင္ဖူးတာလဲ မသိဘူး” သမီးငယ္က ရယ္လုိက္ၿပီး “ ရုပ္ျမင္သံၾကား ထဲမွာ ခဏခဏ ျမင္ဖူးေနတာေလ ” “ ေဟ….ဘယ္လုိကြယ့္ ” “ သူက နာမည္ေက်ာ္ေဘာလံုးသမားေလ ” ေကာင္ေလးကပါ ၀င္၍ သူ ့ကုိယ္သူ မိတ္ဆက္သည္။ “ကၽြန္ေတာ္ တုိးလိႈင္၀င္းပါ ခင္ဗ်ာ ” ဒီေတာ့မွ ဦးဆင္ေပါက္သည္ သူ ့ေပါင္ကို ျဖန္းခနဲ ရုိက္လုိက္ၿပီး “ ဟာ ..ဟုတ္တာေပါ့ ၾကည့္စမ္း ငါ့တူက အျပင္မွာ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ၾကည့္ေကာင္းေနေသးတယ္ ” တုိးလိႈင္၀င္းက ရွက္ၿပံဳးၿပံဳးသည္။ ဦးဆင္ေပါက္က အားတက္သေရာဟန္ျဖင့္ ဆက္ေျပာေနသည္။ “ ေအးကြာ..ၿပီးခဲ့တဲ့ စေနေန ့ကပြဲမွာ မင္းကန္သြင္းလုိက္တဲ့ ဖရီးကစ္ကေတာ့ မ်က္စိထဲကကို မထြက္ႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။ ဒါနဲ ့မင္းကလပ္အသင္းက စာခ်ဳပ္သက္တမ္မးတုိ ့ဖို ့ကိစၥကေကာ ဘယ္လုိအေျခအေနရွိလဲ “ “ ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္က လစာတုိးေတာင္းထားတာကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈးအဖြဲ ့က သေဘာတူတယ္ဆုိရင္ေတာ့ အဆင္ေျပမွာပါ” “ သေဘာတူမွာပါကြာ သူတုိ ့မင္းကို လက္မလႊတ္ႏုိင္ပါဘူး” အေမႀကီးက ဘုမသိဘမသိ ၀င္ၿပီး ေခါင္းညိတ္သည္။ “ ေအးကြာ..ဦးတုိ ့ကိုလည္း ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာလုိ သေဘာထားၿပီး ဆက္ဆံ၀င္ထြက္ႏုိင္ပါတယ္” ဦးဆင္ေပါက္က အေမႀကီးဘက္လွည့္ၾကည့္ၿပီး တစ္စံုတစ္ခု၀င္ေျပာဖို ့အရိပ္အကဲျပသည္။ အေမႀကီးက “ ေအးကြယ္ ေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္ ညေနစာ ထမင္းစားၿပီးမွျပန္ေပါ့။ အေတာ္ပဲေဟ့ မနက္ကပဲ မင္းတုိ ့အစ္ကိုႀကီးက အိတ္စပို ့ကြာလတီ ငါးပိရည္စစ္စစ္တစ္အုိး ပို ့လုိက္ေသးတယ္။ ငါ့တူေတာ့ စားရကံႀကံဳတာပဲ“ သမီးငယ္၏ မ်က္ႏွာသည္ ၀မ္းသာမႈအရွိန္ေၾကာင့္ ၀င္းလက္ေတာက္ပသြားသည္။ အခုလုိ ငါးပိရည္စစ္စစ္ျဖင့္ ေကၽြးေမြးဧည့္ခံတယ္ဆုိကတည္းက တုိးလႈိင္၀င္းကို ဂုဏ္သေရရွိအထူးဧည့္သည္ေတာ္အျဖစ္ လက္ခံအသိအမွတ္ျပဳလုိက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားေနၿပီမဟုတ္လား။

ေၾကာင္ေရာဂ၊ အုိင္အက္စ္အုိ ႏွင့္ ထိုင္းမ်ား ကေလးထိန္းျခင္း အေၾကာင္း။

ေသာၾကာေန ့က ISO - International Standard အတြက္ အာပလာရႊီး အတုိင္ပင္ခံ အျဖစ္လုိက္ပါသြားသည္။ စနစ္တစ္ခုထဲမွာ လည္ပတ္ေနေသာ ႏုိင္ငံ တစ္ခု မွာ ဘယ္အရာ မဆို Standard ဆိုတာ လုိလာပါသည္။ ထုတ္ကုန္ စက္ရံု ေဆာက္ၿပီး ကုန္ၾကမ္းသြင္း ကုန္ေခ်ာ ထုတ္ ဆိုတာႏွင့္ မလံုေလာက္ပါ။ အရာအားလံုးသည္ စနစ္ တစ္ခုထဲမွာ စက္၀ိုင္းပံုစံ လည္ေအာင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္မွသာ ျပသနာ ေပါင္းစံုကို ရင္ဆုိင္ႏုိင္ေပမည္။ စနစ္သည္ စက္၀ိုင္း မဟုတ္ပဲ ဇစ္ဇတ္လို ဟိုေျပး သည္ေျပး ျဖစ္ေနပါက လုပ္ငန္းသည္ ေရရွည္ မတည္တန္ ့ ႏိုင္ေခ်။ (ဒါေတြကို ဘဘ ပုဆိုး၀တ္မ်ား သိဖို ့လုိပါသည္)။

စက္ရံု ေရမနစ္ေအာင္၊ မီးမေလာင္ေအာင္ စနစ္ဖြဲ ့ရသည္။ စက္ရံုမီးေလာင္၊ ေရျမဳပ္ပါကလည္း လုပ္ငန္းရွင္ အလုပ္သမား မနစ္နာေအာင္ အာမခံျခင္း ျဖစ္စဥ္ေတြ သူ ့စနစ္ႏွင့္ သူ လည္ပတ္ရသည္။ ပိုပိုၿပီး တုိးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံ ျဖစ္လာေလေလ စနစ္ ဆုိတာ ပို အႏု ့စိတ္လာ ေလေလ ျဖစ္သည္။ စက္ရံုက ထုတ္တဲ့ ေပါင္မုန္ ့ တစ္ခုမွာ ဆံပင္ခ်ည္ တစ္လက္မ ပါလာလို ့ ၀ယ္လက္က ကြန္ပလိမ့္ တက္ေသာ အခါ မည္သို ့ ကိုင္တြယ္ရမည္ က အစ စနစ္ေတြ ရွိရေလသည္။

လုပ္ငန္းရွင္ေကာင္သည္ ျပင္သစ္ေကာင္ ျဖစ္ေလရာ ေသာက္ေၾကာက မာလြန္းလွသည္။ အေမရိကန္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခု ျဖတ္သန္းခဲ့သည္ ျပင္သစ္ေကာင္ သည္ ဘိုစကားကို အေတာ္ပင္ မြတ္ လွေသာ္လည္း ယဥ္ေက်းေသာ အသံုး အႏႈန္းမ်ားကို မူ သင္လာခဲ့ပံု မရေခ်။ (သို ့မဟုတ္) လုပ္ငန္းခြင္ အေၾကာင္း ေျပာဆိုၾကသည္ ျဖစ္ရာ ယဥ္ေက်းဖုိ ့ မလိုဟု ထည္မွတ္ထားတာ လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ အေနာက္တုိင္းသားမ်ားသည္ အလုပ္လုပ္ရာတြင္ ျပတ္သားၾကသည္ ဆုိလား ဘာလား ၾကားဖူးထားေလသည္။

ျပင္သစ္သည္ က်ေနာ္တုိ ့ အဖြဲ ့ ဖက္က ဘာလုပ္ေပးႏုိင္မည္ကို မေျပာခင္ကထဲက .. မင္း ငါ့ကုမ္ပဏီကို ဘာသိၿပီးၿပီလဲ၊ ေလ့လာၿပီးၿပီလား၊ လက္ေတြ ့ ျမင္ၿပီးၿပီလား စသည္ စသည္မ်ားျဖင့္ ကြက္ရွင္မ်ား ရႊတ္ေလသည္။ ၿပီးေနာက္ သူလိုခ်င္တာက အေကာင္းဆံုး ပဲ ဆိုတာ သိေအာင္ ေျပာသည္။ ကဘာ (World) ပတ္ၿပီး စားေသာက္ေနေသာ ဘိုေကာင္သည္ ထုိင္းႏွင့္ ေတြ ့ကာမွ ဒက္ဒက္ ကုတ္၏။ 

နင္က ဒါေတြ အားလံုးလိုခ်င္တယ္ဆို.. ေအး ... ငါတုိ ့လုပ္ေပးႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ နင္လိုခ်င္တာ ရဖို ့ အတြက္ နင့္မွာ ဒါေတြ ရွိရဲ့လား ျပန္နင္းသည့္အခါ ျပင္သစ္ေကာင္သည္ .. အဟမ္း အဟမ္း... ျဖင့္ အရူးကြက္မ်ား နင္းကာ ေက်ာ္ခ်ေသာ္လည္း.... ထိုင္းအမ်ဳိးသမီး အတုိင္ပင္ခံ၏ ေပးအပ္ေသာ အၾကံဥာဏ္မ်ား အတုိင္းသာ နင္းေလ်ာက္ရေလသည္။

ကိုယ့္ျမန္မာျပည္မွာ သူတုိ ့လာ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံရင္လည္း ဒီလို.. (ဒီထက္ ဆိုးမည္) ကို ျမင္ရေသာ္ က်ေနာ္ မွာ ရင္ေလး လွသည္။ သူတုိ ့သည္ ျမန္မာျပည္မွာ ဘာမွ မျပည့္စံု သည္ကို သိေနသည္ႏွင့္ တရုတ္က လုပ္သည့္ ကင္ဆာျဖစ္ပစ္စည္းမ်ား လို ျဖစ္ကတတ္ ဆန္း ထုတ္လုိက္သည့္ေနာက္ က်ႏုပ္တုိ ့ ျပည္သား မအူ မလည္မ်ားသာ ကင္ဆာမ်ား စားေသာက္ သံုးေဆာင္ ၀တ္ဆင္ေနရေသာ္ အဘယ္အံ့နည္း။ အေတာ္ပင္ လူပါး၀ လွေသာ ထုိင္းႏိုင္ငံမွာပင္ သူတုိ ့လည္း ရရင္ ရသလို လုပ္တတ္ပါသည္။ ထုိင္းသည္ ေဖာ္လင္နာမ်ားအား လည္မ်ဳိနင္းထားႏုိင္ေသာ ႏုိင္ငံ ျဖစ္ေသာ္ျငား.. ႏုိင္ငံ၏ ထုတ္ကုန္ စက္ရံုမ်ား၏ ၉၀ ရာခုိင္ႏႈန္းနီးပါသည္ ထုိင္းလူမ်ဳိးမ်ား ပိုုင္ဆုိင္ျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း သူတုိ ့၏ စီးပြားေရး ကၽြမ္းက်င္သူ ေ၀ဖန္ထားသည္ကို ဖတ္ရပါသည္။

အႏွီပုဂ္ဂိုလ္ ကား ပန္းျခံထဲမွ စထေရး ကတ္ ေခၚ အိမ္ေျခမဲ့ ေၾကာင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေရာဂ လာလာ က်င့္တတ္ေသာ ပန္းျခံတြင္ ေနသည့္ ေၾကာင္မို ့လား မေျပာတတ္ပါေခ်။ ဒင္းသည္ အႏွီပိုေစရွင္ျဖင့္ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာ ေနၿပီးမွ တစ္ဖက္သို ့ ဘက္ေျပာင္း ထုိင္သည္ကို ေတြ ့ရပါသည္။ ထုိပန္းျခံကား က်ေနာ္ မေရာက္တာ ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ ျမိဳ့ထဲက ပန္းျခံ ျဖစ္ပါသည္။ ျမိဳ့ထဲ လာခိုက္ ဟိုဟိုသည္သည္ ေလ်ာက္ၾကည့္ရင္း ခဏ ၀င္ၾကည့္မိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေၾကာင္သည္ ေရႊ၀ါေရာက္ ျဖစ္ၿပီး လူအနည္းငယ္ ယဥ္ပါသည္။ ျမဴၾကည့္ေသာ္ တစ္ခ်က္ မ်က္လံုး ၀င့္ၾကည့္ေသာ္လည္း လူပါး၀ေနၿပီ ျဖစ္ပံုရေသာ ဒင္းသည္ မည္သူ ့မွ ဂရု စုိက္တတ္ပံု မရေခ်။  ေရာဂ က်င့္ေနရာမွ အသာ ထ ကာ ပန္းျခံထဲ လွည့္ပတ္ေလ်ာက္ရန္ ထြက္သြားေလသည္။

ဘစ္စီ အ၀င္၀က ျခင္းမ်ား ထားရာ ေနရာမွာ ျမင္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကေလး အေမ ျဖစ္ဟန္တူေသာ ထိုင္းမမသည္ အလွ အပ မပ်က္ပဲ ကေလး ထိန္းေက်ာင္းရာမွာ ကၽြမ္းက်င္လွသည္။ ထုိင္းမ အေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ဒီသို ့သာ ျဖစ္သည္။ သူ ့အတြက္ တက္ပလက္ တစ္လံုး ႏွင့္ လက္ေပြ ့အိတ္ထဲမွာ အလွကုန္မ်ားစြာပါသည္။ ကေလးေတြ အတြက္မူ ေက်ာပိုးအိတ္ေလး တစ္လံုးႏွင့္ သပ္သပ္ ယူလာပံုရသည္။ အေမသည္ ေစ်း၀ယ္ရန္ အခ်ိန္ မ်ားသြားေသာ အခါ သို ့မဟုတ္၊ မထိန္းခ်င္သည့္ အခါ ေမာထဲက ထေရာ္လီထဲ ကေလးကို ထည့္ကာ ပစ္ထားလုိက္သည္။ ကေလးသည္ ေဆာ့ရ ေမာသည့္ အခါ ျခင္းထဲတြင္ အႏွီသုိ ့ အိပ္ေပ်ာ္ေလသည္။ 

ဘာပဲ ေျပာေျပာ သူ့ ဟာႏွင့္ သူေတာ္ အေတာ္ကို အဆင္ေျပပါသည္။ ဘန္ေကာက္က ေမာ အေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ေစ်း၀ယ္သူ (၀ယ္၀ယ္ မ၀ယ္၀ယ္ ေရာက္လာရင္ ၀ယ္သူပဲ) မ်ားအား သိပ္ ရင့္ရင့္သီးသီး မဆက္ဆံတတ္ၾကသည္ကလည္း တစ္မ်ဳိးေတာ့ ေကာင္းပါသည္။ သို ့ေသာ္ ျမိဳ့ထဲက အေတာ္မ်ားမ်ားကိုေတာ့ ဒီလို သြား လုပ္လုိ ့ မရပါ။ အေမမ်ားသည္ အိမ္မွာ အလုပ္လည္း မရွိ၊ ကေလးကလည္း အိမ္မွာ ပူလို ့ မေနခ်င္၊ အိမ္မွာလည္း ေဆာ့စရာ ေနရာ က်ဥ္းသည့္ အခါ ေမာေတြမွာ အဖိုး အဖြားေတြနဲ ့ ကေလးေတြ ဒါမွ မဟုတ္ အေမလွတ ပတ မ်ားႏွင့္ ကေလးေတြ ျပံဳေနတတ္ပါသည္။ 

အိမ္မွာ လည္း မီတာ မတက္၊ ခ်က္ျပဳတ္ စရာလညး္ မလို၊ ေအးေအးေလးနဲ ့ သက္ေတာင့္ သက္သာ ရွိေလေသာ ကေလး ထိန္းေက်ာင္းမႈ ျဖစ္ပါသည္။ မွတ္ခ်က္။ ............ ။ က်ေနာ္လည္း ေန ့လည္ေန ့ခင္း အိမ္မွာ ပူရင္ အျပင္ကို အဲ့လုိပဲ သြားေနတတ္ပါသည္။ :D

လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြရဲ့ ၀ီစီ လိုက္မႈတ္ျခင္းခံရတဲ့ ၀န္ႀကီး

မေန ့က ဘန္ေကာက္ျမိဳ့ရဲ့ ဟိုတည္တစ္ခုမွာ ေန ့လည္စာ စားၿပီး ထြက္လာတဲ့ အစိုးရ၀န္ႀကီး တစ္ေယာက္ခင္ဗ်ာ အတိုက္အခံပါတီရဲ့ လႊတ္ေတာ္ အမတ္ေတြနဲ ့ ေနာက္လုိက္ေတြရဲ့ ၀ီစီနဲ ့ လုိက္မႈတ္ျခင္းကို ခံရလို ့ အသဲအသန္ ထြက္ေျပးရပါတယ္။ ဘန္ေကာက္ပိုစ့္ သတင္းစာေတြမွာေတာ့ ဆန္ဒျပသူေတြရဲ့ ၀ီစီမႈတ္ျခင္းခံရတဲ့ ပညာေရး ၀န္ႀကီးလို ့ ေရးသားၾကေပမယ့္ ယူက်ဳ့ဖိုင္မွာ ၾကည့္ၿပီး ထိုင္းေတြေျပာျပမွ၊ ၀ီစီနဲ ့ အေျပးအလႊား လိုက္မႈတ္ၾကတဲ့ လူေတြဟာ သာမန္ ျပည္သူေတြ တင္မဟုတ္ပဲ လႊတ္ေတာ္ အမတ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္လုိ ့ သိလုိက္ရပါတယ္။ 

ယူက်ဳ့ဖုိင္ကို ၾကည့္မိရင္ အေတာ္ေလးကို ျပံဳးမိၾကမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဟိုတည္က ထြက္လာတဲ့ ၀န္ႀကီး ကားထဲ ၀င္တဲ့ အခ်ိန္အထိ ၀ီစီ လုိက္မႈတ္ၾကသူေတြဟာ အစိုးရဌာနရဲ့ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စမတ္က်က် ၀တ္ဆင္ထားသူ လႊတ္ေတာ္ အမတ္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးလည္း ပါပါတယ္ဗ်။ သူတုိ ့မွာ ၀န္ႀကီးေနာက္ အေျပးလုိက္ၿပီး တတြီတြီ နဲ ့ ေျပးတြတ္ၾကပါတယ္။ ၀န္ႀကီးရဲ့ လံုျခံဳေရးက ၀ီစီေတြတိတ္ေပးဖုိ ့ ေျပာတဲ့အခါ၊ ၀ီစီ သမားေတြထဲက တစ္ေယာက္က ငါ့၀ီစီ ငါမႈတ္တာ အခြင့္မရွိဘူးလားဆိုၿပီး ၀န္ႀကီး ကားတံခါး အေျပးအလႊား ပိတ္တဲ့ အထိကို လုိက္မႈတ္ၾကပါသဗ်ား။

ယူက်ဳ့ဖုိင္မွာ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ေဒါက္ေဒါက္ေဒါက္ ေဒါက္နဲ ့ ေျပးခ်လာၿပီး ၀ီစီ အေျပးတြတ္တာကို ျမင္ရမွာပါ။

၀ီစီ လိုက္မႈတ္ရတဲ့ အဓိပါယ္ကေတာ့ ျခစားျခင္းကို တိုက္ထုတ္တာလို ့ အၾကမ္းဖ်ဥ္းေျပာလုိ ့ရပါတယ္။ လတ္တေလာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့.. ျပည္ပမွာ တိမ္းေရွာင္ေနရတဲ့ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ကိုသက္ဆင္ကို ျပန္ေခၚႏုိင္ဖို ့ ... လႊတ္ေတာ္မွာ အဆိုတင္သြင္းလုိက္တဲ့ လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ဥပေဒကို အတည္ျပည္ဖုိ ့ အထိ ျဖစ္လာလုိ ့ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

 ၀ီစီနဲ ့ ေခါင္းေလာင္းတုိက္ပြဲ

ခုရက္ပိုင္း ဘန္ေကာက္ျမိဳ့မွာ တိုက္ပြဲေတြ  အေတာ္ကို ျပင္းထန္ေနပါတယ္။ တိုက္ပြဲဆင္ႏႊဲသူေတြရဲ့ ကိုင္ေဆာင္တဲ့ လက္နက္ ေတြကေတာ့ ၀ီစီနဲ ့ ေခါင္းေလာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္ဗ်။ ၀ီစီကေတာ့ ရွပ္အက်ီၤ အ၀ါေရာင္ ၀တ္ဆင္ၾကသူ မ်ား အဖြဲ ့ ပဲ ျဖစ္ၿပီး သူတို ့ေတြဟာ ထိုင္းဘုရင္ ကို ရိုေသေလးစား ၾကသူမ်ား ျဖစ္တယ္လို ့ အၾကမ္းဖ်ဥ္း ေျပာလို ့ရပါတယ္။ ေခါင္းေလာင္း လက္နက္ ကို ကိုင္ေဆာင္ ၾကသူေတြကေတာ့ အနီေရာင္ ရွပ္ ၀တ္ဆင္တဲ့ လက္ရွိ အစိုးရရဲ့ အာဏာရ ေပြထိုင္း ပါတီ၀င္ ေတြပဲ ျဖစ္ၾကပါတယ္။

၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း သူေဌးႀကီး ကိုသက္ဆင္၂၀၀၆ ခုႏွစ္မွာ တုိင္းျပည္ ေငြ အလြဲသံုးစား လုပ္မႈ၊ ႏိုင္ငံ သစ္စာေဖာက္မႈ ဒါေတြနဲ ့ တုိင္းျပည္ျပင္ပ မွာ တိမ္းေရွာင္ေနရၿပီးတဲ့ေနာက္ ရွပ္နီ ရွပ္၀ါ ဆိုတာေတြ ေပၚေပါက္လာပါတယ္။ လက္ရွိ အစိုးရထဲက အာဏာရ ပါတီဟာ ကိုသက္ဆင္ရဲ့ ပါတီ ျဖစ္ၿပီး လႊတ္ေတာ္ထဲက အမတ္ေနရာ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေနရာယူထားၾကၿပီး လက္ရွိ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဟာ ကိုသက္ဆင္ရဲ့ ညီမ အရင္း ေဒၚရင္လတ္ ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ရွပ္၀ါေတြ အမ်ားစုဟာ ဒီမိုကရက္တစ္ ပါတီ၀င္ေတြ၊ ဘန္ေကာက္သား ေခတ္ပညာ တတ္ေျမာက္သူမ်ား နဲ ့ နယ္က ပညာ တတ္ေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ သူတုိ ့ေတြဟာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ကိုသက္ဆင္ ကို ျပန္ေခၚႏုိင္ေအာင္ ျပဌာန္းခဲ့တဲ့ လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ဥပေဒ အသက္မ၀င္လာေရး အတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ၾကသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီဥပေဒဟာ ကိုသက္ဆင္ရဲ့ ညီမ ေဒၚရင္လတ္ ဦးေဆာင္တဲ့ အနီေရာင္ ေပြ ့ထုိင္း ပါတီ အာဏာ ရလာၿပီးတဲ့ ေနာက္ ဆမြတ္ပရာကန္ ခရိုင္က ေပြ ့ထုိင္းပါတီ၀င္ လႊတ္ေတာ္ အမတ္က ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေရွးရႈဖုိ ့ အတြက္ဆိုၿပီး ႏိုင္ငံေရး ေၾကာင့္ အက်ဥ္းက်ေနသူေတြကို လႊတ္ေျမာက္ေစဖုိ ့ ဆုိၿပီး ျပဌာန္းခဲ့ေပမယ့္ အဓိက ကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ေငြ အလြဲသံုးစားမႈေတြေၾကာင့္ ျပည္ပကို ေရာက္ေနတဲ့ ကိုသက္ဆင္ကို ျပန္ေခၚဖို ့ရာ ျခစားထားတဲ့ ဥပေဒ ျဖစ္တယ္လို ့ ဆုိၾကပါတယ္။ 

လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ေဒၚရင္လတ္ရဲ့ အုပ္စုက ေနရာ အေတာ္မ်ားမ်ား ရရွိထားတဲ့ အတြက္ ဒီဥပေဒဟာ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ေဆြးေႏႊး သတ္ပုတ္ၾကၿပီးေနာက္ မဲခြဲ ဆံုးျဖတ္ဖုိ ့ အထိ ေရာက္ရွိလာခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ေဒၚရင္လတ္ကေတာ့ သူဟာ ဒီဥပေဒကို ဇြတ္အတင္း အတည္ျပဳဖုိ ့ သူလုပ္ပိုင္ခြင့္ မရွိသလို လႊတ္ေတာ္ အမတ္ေတြကို လည္း အတည္ျပဳ မဲေပးဖို ့ အာဏာသံုးသြားမွာ မဟုတ္ဘူးလုိ ့ မီဒီယာမွာ ေျပာၾကားပါတယ္။

ရွပ္နီေတြဟာ ကိုသက္ဆင္ရဲ့ ညီမ ေဒၚရင္လတ္ရဲ့ အနီေရာင္ ေပြ ့ထုိင္း ပါတီ၀င္ေတြ ျဖစ္ၿပီးသူတုိ ့က ေခါင္းေလာင္းကို ဆြဲကိုင္ၿပီး ဒီဥပေဒကို ေထာက္ကန္ေပးဖို ့ တိုက္ပြဲ၀င္ၾကတာပါ။

လက္ရွိ ကာလမွာ ဒီဥပေဒဟာ ျပည္သူအမ်ားစု (ရွပ္၀ါ အုပ္စု) ရဲ့ ၀ီစီေၾကာင့္ လႊတ္ေတာ္ အမတ္ေတြ က ကန္ ့ကြက္မဲမ်ားသြားၿပီး (ခဏတာ) ပယ္ခ် ခံလုိက္ရပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကိုသက္ဆင္ကို ဆန္ ့က်င္တဲ့ အုပ္စုရဲ့ (ယာယီ) ေအာင္ပြဲလို ့ ဆိုရမွာပါ။  ဒါေပမယ့္ ဒီလို ပယ္ခ်ျခင္း ခံရၿပီးေနာက္ ရက္ေပါင္း ၁၈၀ အတြင္း ျပန္လည္ တင္ႏိုင္ေသးတဲ့ အတြက္ ျပန္လည္ ေခါင္းေထာင္ထ မလာႏိုင္ေအာင္ သူတုိ ့ ဆက္လက္ တုိက္ပြဲ ၀င္ေနၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ 

ဒီလို ကန္ ့ကြက္ျခင္း ခံရတဲ့ ေနာက္ ရွပ္နီ အုပ္စုက အစိုးရကို က်ားကန္ဖုိ ့ရာ (ဥပေဒကို တင္သြင္းတဲ့ အာဏာရပါတီကို က်ားကန္ဖုိ ့ရာ) တစ္စခန္း ထၾကျပန္ပါေတာ့တယ္။ ေပြ ့ထုိင္း အနီေ ရာင္ပါတီ ၀င္ေတြဟာ နယ္သားေတြ အမ်ားစု ျဖစ္တဲ့ အတြက္ နယ္ကေန ကားေတြ တစီ တတန္း ႀကီးနဲ ့ ဘန္ေကာက္ကို ခ်ီတက္လာၾကတာကို ဒီရက္ပိုင္းထဲ  သတင္းေတြမွာ ျမင္ရပါလိမ့္မယ္။

ေလာေလာဆယ္ ရွပ္၀ါ အုပ္စုရဲ့ ျခစားဥပေဒကို အေသသတ္ႏုိင္ဖုိ ့ အတြက္ ကိုသက္ဆင္ကို ကန္ ့ကြက္သူေတြ လုပ္ေဆာင္ေပးဖို ့ရာ ထုတ္ျပန္ထားတဲ့ အခ်က္ ေလးခ်က္ (Four Civil Disobedience)  ရွိပါတယ္။

(၁) ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ေဒၚရင္လတ္နဲ ့ အစိုးရ အဖြဲ ့၀င္ ၀န္ႀကီးေတြကို ေတြ ့တုိင္း ၀ီစီနဲ ့ အေျပး လုိက္တြတ္ၾကဖို ့၊

(၂) လုပ္ငန္းရွင္ေတြနဲ ့ အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြဟာ သတ္မွတ္ရက္အတြင္း အလုပ္မသြားၾကပဲ ဆန္ဒျပမႈကို ပူးေပါင္းၾကဖို ့ (သို ့) အနည္းဆံုး အလုပ္ကို ေနာက္က်မွ သြားၾကဖုိ ့၊

(၃) ေက်ာင္းဆရာ/ ဆရာမေတြ၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား (တက္ကသုိလ္) ေတြဟာ ေက်ာင္း ၊ ယူနီဗာစတီေတြကို သတ္မွတ္ရက္ ၃ ရက္အတြင္း မတက္ၾကပဲ ဆန္ဒျပမႈကို ပူးေပါင္းၾကဖုိ ့ နဲ ့

(၄) ကုမ္ပဏီေတြ အေနနဲ ့ အခြန္ကို ေနာက္က်မွ ေပးေဆာင္ၾကၿပီး၊ ကုမ္ပဏီေတြမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ အလံကို လႊင့္တင္ၿပီး ဆန္ဒ ျပၾကဖို ့ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

မွတ္ခ်က္ ။ ......... ။(ပတ္ဆင့္စကားလံုးေတြ ရိုက္မရလုိ ့ ျပန္ ့ျပန္ ့ႀကီးပဲ ရိုက္ထားပါတယ္)

က်ဳံံ့ေနတဲ့ ႏွာဖူးေၾကာႀကီး

တခါတေလက်ေတာ့လည္း လူေလာကႀကီးက စိတ္ကုန္ခ်င္စရာ အရမ္း တအား ပိုးစိုး ပက္စက္ ကို ေကာင္းလာပါသည္။ စိတ္ထဲက ညစ္ညဴးေနတဲ့ အေတြးေတြ ထုတ္မရတဲ့ အခါ ႏွာဖူးေၾကာႀကီးက အျမဲလိုလို တြန္ ့ ေနၿပီး ဦးေခါင္းသည္ ၇ ရက္ ၇ ည အရက္ေသာက္ထားတဲ့ ယစ္ထုတ္ႀကီး ေမာနင္းပက္ မခ်ရေသးသလို ထံုထိုင္းၿပီး ပူထူလို ့ေနပါသည္။

ငါဘာလုပ္လုပ္ မျဖစ္ဘူး ဆိုတာထက္၊ ငါဘာေတြလုပ္ေနသလဲ ဆိုတာေတာင္ ျပန္ေမးမရတဲ့ အဆင့္ေရာက္လာတဲ့အခါ သန္းေရႊကိုလည္း မုန္းပါသည္၊ ေနေရႊေသြးေအာင္ဆိုတဲ့ လူ ့ၾကက္ေခ်းကိုလည္း မုန္းပါသည္။ ေအာင္ျမင္ ေၾကာ္ၾကားေနတဲ့ ေက်ာင္းေနဖက္ေတြကိုလည္း မုန္းပါသည္။ (လာၾကြားတယ္လို ့ ထင္မိလို ့ပါ)။ ဘယ္သူက ဘယ္ေနရာမွာ လုပ္ေနတာ တစ္ေန ့ ဘယ္ေလာက္ရသည္.. ဘယ္သူစီးတဲ့ ကားက ဘာေမာ္ဒယ္ ေစ်းက ဘယ္ေလာက္ စသည္ျဖင့္ .. စသည္ျဖင့္။ 

ေက်ာင္းတက္ေနကထဲက လက္တံရွည္ၾကေသာ လူအမ်ားစုသည္ ေက်ာင္းၿပီးေသာ္လည္း လက္တံရွည္ကာ ေနရာတကာ သူတုိ ့ခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနၾကသည္ကို အံ့ေၾသာဖြယ္ရာ ေတြ ့ရွိရပါသည္။ လူႀကီးသားသမီး ဟူသည္ ႏွင့္ လူခ်မ္းသာ သားသမီး ဆိုသည္မ်ားအား အံ့ၾသကုန္ႏိုင္ဖြယ္ရာ လူထူးဆန္းမ်ား အျဖစ္ ကကလ၏ သမုိင္းတြင္ ထင္ခ်န္ထားမည္ ျဖစ္ပါသည္။

အခု လူ ့သက္တမ္း တစ္၀က္ အထိ ငါဘာရၿပီးၿပီလဲ လုိ ့ ၾကည့္ေသာ္ ဘာမွ ကုိင္ျပစရာလည္း မရွိ ဆုပ္ျပစရာလည္း မရွိေသးေခ်။ ျမန္မာျပည္ကို အၿပီးျပန္ၿပီဟု ေၾကြးေၾကာ္ကာ ၀င္သြားေလေသာ ေမာင္ညိန္းႏိုင္ႀကီးကိုလည္း မုန္းတီး သတိရမိပါသည္။ တေန ့က ေမာင္မ်ဳိးႏွင့္ ေျပာျဖစ္ေသာ္ ဒင္းလည္း ေမာင္ညိန္းႏိုင္ႀကီးအား သတိရေနပါသည္။ 

ကိုရင္အိ မိန္းမ မဒမ္ကိုးကို လွမ္းတုိ ့ေသာ္ သူလည္း ေမာင္ညိန္းႏိုင္ႀကီးအား ဦးစြာ ႏႈတ္ဖ်ားက တပါသည္။ က်ေနာ္သည္ ဘေလာ့ အေဟာင္းကို ဖ်က္ပစ္ျခင္း မဟုတ္ပဲ သူ ့ဖာသာ ပ်က္သြားျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ေဖစ့္ဘုတ္ကို ပိတ္လုိက္ေသာ္ျငားလည္း ေဖ့ဘုတ္က လူေတြကို (အခ်ဳိ့) လြမ္းေနတတ္ပါသည္။

တေန ့ တစ္ေန ့ အလုပ္ေၾကာ္ျငာ၀က္ဘ္ဆိုဒ္ေတြကို အၾကိမ္ အေျမာက္ အမ်ား ၀င္ၾကည့္ေသာ က်ႏုပ္၏ မ်က္စိသည္ ပန္ကာေလက တစ္ေစာင္း ၀င္၀င္ ေစာင့္ေသာ ေၾကာင့္ ညေနေစာငး္ေသာ္ အာဠာ၀က ဘီလူးမ်က္လံုးကဲ့သို ့ ရဲေနတတ္ပါသည္။ 

NGO မ်ားသည္ အလုပ္ေၾကာ္ျငာသာ ထည့္ၾကေသာ္လည္း (အန္ဂ်ီအိုမ်ား၏ သေဘာ သဘာ၀ အရ.. အဟမ္း ထရန္စပဲရန္စီ Transparency  ဆုိလား ဘာစီဆိုလဲ ရွိရမည္ ဆိုေသာ ေပၚလစီ အရသာ ထည့္ၾကျခင္း ျဖစ္ေအာင္ သေဘာေပါက္ေပါက္ လာပါသည္)။

ဘစ္စီတြင္ ေစ်းေရာင္းေသာ က်ေနာ့ သူငယ္ခ်င္း ကရင္ေလးသည္၊ ေစ်းလာ၀ယ္ေသာ ထုိင္းမက ဖုန္းက်န္ခဲ့သည္ ဆိုကာ ရဲေခၚလာၿပီး အဗ်ဴ့ Abuse လုပ္ခံရသည့္ေနာက္ သူသည္ သူ ့စာရိတ္တ မည္မွ် ေကာင္းေၾကာင္းျပဖို ့ရာ ေနာက္ေန ့ေတြ အလုပ္ဆင္းေနရေသာ္လည္း ေစ်းဆုိင္တန္းမ်ား အလည္ သူခုိး အထင္ခံရသည့္ ရွက္စိတ္ေၾကာင့္ ခဏခဏ ရင္ဖြင့္ပါသည္။ (အမွန္ဆုိလွ်င္  public Area တြင္ သူ ့ဖာသာ က်န္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ၿပီး ရဲသည္လည္း ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ေခ်။ သုိ ့ေသာ္ ထုိင္းရဲသည္ ျမန္မာမွန္းသိသည္ႏွင့္ အာမခံဆိုကာ ဘတ္ ၂၀၀၀ ကို ေတာင္းေလ၏) ရြံရွာမိသည္မွာ ထုိင္းရဲႏွင့္ ကလိမ္ကက်စ္ ထုိင္းမ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုယ့္ အစိုးရ ဆိုတာႀကီးကို ပိုမုန္းမိပါသည္ ရြံရွာမိပါသည္။ 

ထိုင္းက ေရြ့ေျပာင္း အလုပ္သမားမ်ားကို ပိတ္စပို ့ မူရင္း ထုတ္ေပးမည္ ဆိုေသာ္ ပိုၿပီး စက္ဆုတ္ ရြံရွာမိျပန္ပါသည္။ လက္ရွိ အလုပ္သမား ဒစ္ဂ်စ္တယ္လ္ ပတ္စပို ့ ႏွင့္ပင္ အကာအကြယ္ ေပးစြမ္းႏိုင္ျခင္း မရွိေသာ ျမန္မာျပည့္ အလုပ္သမား ၀န္ႀကီးဌာနသည္ ၾကံဖတ္ကို ဘူဒိုဇာႏွင့္ ထိုးၿပီး လမ္းၾကိတ္စက္ႏွင့္ ၾကိတ္ရန္ ၾကံစည္ေနေသာ ဌာန သာ ျဖစ္ေၾကာင္း တံေထြးႏွင့္ ေထြးကာ လက္ညိဳးေငါက္ေငါက္ထား ေျပာခ်င္မိပါသည္။

ေနာက္ဆံုး အဆံုးသတ္လုိက္ရေသာ္........ လူေတြ လူလူခ်င္း ဘာ့ေၾကာင့္ လိုအပ္ၾကသလဲ ဆိုတာ သေဘာ ေပါက္လာပါသည္။ က်ေနာ္လည္း ရင္ဖြင့္ဖို ့ လူလိုပါသည္။ ဖြင့္လိုက္ပါၿပီ။ နဲနဲေတာ့ ေပါ့ပါးသြားပါသည္။

ငါးလႊာမွာရပ္တဲ့ ဓါတ္ေလွခါး

က်ေနာ္ေနတဲ့ ကြန္ဒိုမွာ အထပ္ ၈ လႊာရွိသည္၊ ကြန္ဒို ဥပေဒ အရ ၈ လႊာထက္ ပိုေဆာက္ပါက အလို အေလ်ာက္ မီးျငိမ္းသတ္စနစ္၊ အေရးေပၚ စနစ္ေတြ ဆင္ရျပဳရမွာ စိုးသည့္ အတြက္ သမာန္ကာလွ်ံကာ ေဆာက္ထားေသာ သာမန္ လူတနး္စား ေနထိုင္သည့္ ကြန္ဒို အစု ေလးသာ ျဖစ္သည္။ ကြန္ဒို အလံုးေပါင္း ၁၀ လံုးေက်ာ္ ရွိသည့္အနက္ အခ်ဳိ့အလံုးေတြမွာ လူသိပ္မေနၾက၊ အေၾကာင္းကေတာ့ ပိုင္ရွင္ေတြက ၀ယ္ထားၿပီး ငွားလည္း မငွား လူလည္း မေနပဲ ပစ္ထားၾကတာ ဒါမွ မဟုတ္ ကုန္ပစ္စည္းေလွာင္ၿပီး လူမေနၾကတာ ေတြေၾကာင့္ တစ္လႊာစီမွာ အခန္းေပါင္း ၄၀ နီးပါး ရွိသည့္အနက္ ၄ - ၅ ခန္းသာ လူေနသည့္ အလႊာမ်ားလည္း ရွိေလသည္။

ဒါေတာင္ ခုေနာက္ပိုင္း ႏွစ္ေတြမွာ လူအေတာ္မ်ားလာသည္။ လူေတြ လူေတြ နည္းတာမဟုတ္၊ ေရႊေတြလည္း လာေနၾကသည္။ အခန္းက ဖန္နစ္ခ်ာ အျပည့္အစံု ထည့္မယ္ ဆိုရင္ မိသားစု ၃ ေယာက္စာေလာက္ေတာ့ ကာမိသည္။ ဘာမွ မထည့္ပဲ ထားမည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ အလုပ္သမားေတြခ်ညး္ ေက်ာတခင္းစာ ၄ - ၅ ေယာက္ေတာ့ အိပ္ရေနရ ႏိုင္သည္။ 

ကြန္ဒို အလံုးတုိင္းမွာ ဓါတ္ေလွခါး ၂ စင္းစီ ရွိသည္။ က်ေနာ္ ေနတာ ၁ ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ၊ ပတ္၀န္းက်င္နဲ ့ကင္းကင္းေနခ်င္တာေၾကာင့္ ကိုယ့္အလႊာမွာပင္ ဘယ္အခန္း လူရွိသည္၊ မရွိသည္ သိပ္မၾကည့္မိပါ။ အားလံုးကလည္း မနက္လင္းသည္ႏွင့္ ကြန္ဒိုေပၚက ဆင္းၿပီး အလုပ္ရွိရာ ၊ ေက်ာင္းရွိရာကုိ သြားၾကသူမ်ားသည့္ အတြက္ မနက္ ၉ နာရီ ဆုိလွ်င္ အားလံုး မရွိၾကေတာ့။ အဲ့သည္ အခ်ိန္ေလာက္က်မွ က်ေနာ္က အခန္းက ထြက္ မနက္စာ စား၊ ေန ့ခင္းစာ၀ယ္၊ ေစ်းထြက္ လုပ္စရာ ရွိတာ လုပ္ေလေတာ့ အားလံုးနဲ ့ ကင္းလြတ္ေနမည္မွာ အမွန္။

က်ေနာ္ေနတာက ၆ လႊာမွာ၊ ဓါတ္ေလွခါး သံုးၿပီး မဆင္းမတက္လို ့ မရ၊ အေတာ္ေလးေမာသည္။ မနက္ ဆင္းၿပီဆိုလွ်င္ ဓါတ္ေလွခါးထဲမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ၊ တခါတရံေတာ့ လူအခ်ဳိ့ အေပၚထပ္ ေအာက္ထပ္ေတြမွာ ၀င္လာတတ္သည္ေတာ့ ရွိသည္။ အဲ့သည္မွာ သတိထားမိသည္က --- ၅ လႊာႏွင့္ ဘယ္ဖက္ျခမ္းက ဓါတ္ေလွခါး။

က်ေနာ္ စေရာက္ၿပီး ၃ လ ေလာက္ေနေတာ့ စၿပီး သတိထားမိသည္။ အိပ္ယာထလို ့ ေအာက္ဆင္းမယ္ ျပင္တိုင္း လူမရႈပ္သည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ေလေတာ့ ဓါတ္ေလွခါးကို ေစာင့္ေနစရာမလို။ အဲ့သည္မွာ က်ေနာ္ ဆင္းမယ္ ျပင္တုိင္း ဘယ္ဖက္ျခမ္း ဓါတ္ေလွခါးသည္ ၅ လႊာမွာ အျမဲ ရွိေနတတ္သည္။ အျမဲလိုလို နီးပါး ျမင္ေတြ ့ေနရေပမယ့္ ---- ေအာ္ ၅လႊာမွာလည္း ေနာက္က်မွ အိမ္ျပန္လာတတ္တဲ့ လူမ်ား ရွိေနႏိုင္တာပဲေလ ဆိုၿပီး ဒီလိုပဲ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပါ။

တခ်ဳိ့ ရက္ေတြမွာ က်ေနာ္လည္း အျပင္ကို ေစာေစာထြက္ရတာမို ့ လူေတြ အမ်ားႀကီးနဲ ့ ဆင္းလုိက္ တက္လုိက္ ဆိုောတ့ ဓါတ္ေလွခါးက တစ္ေနရာရာမွာ ရပ္ပီး နားေနဖုိ ့ မရွိတာႏွင့္ ကိုယ့္စိတ္ထဲက ၅ လႊာနဲ ့ ဓါတ္ေလွခါး လည္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သည္။ 

ဒီလိုနဲ ့ ၆ လ ေက်ာ္ၾကာခဲ့သည္။ မနက္ ၉ နာရီေနာက္ပိုင္း လူရွင္းခ်ိန္ ေအာက္ဆင္းပီ ဆိုလွ်င္ ဘယ္ဖက္ ဓါတ္ေလွခါးသည္ ၅ လႊြာမွာ အျမဲေတြ ့ရလွ်က္။ စိတ္ထဲမွာလည္း မထူးဆန္းမိေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္တစ္ရက္---- က်ေနာ္ မနက္စာ ဆင္းစားၿပီး ျပန္ အတက္ ဓါတ္ေလွခါးမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ -၅- လႊာေရာက္ေတာ့ ဓါတ္ေလွခါးက ရပ္သြားၿပီး တံခါးပြင့္လာသည္။ ဘယ္သူမွ ဘယ္သူမ်ား အေပၚကို ဆက္တက္ဖို ့ ရွိလဲ မသိတာေလ လို ့ စိတ္ထဲ ေတြးၿပီး ခလုတ္မႏွိပ္ပဲ ခဏ ေစာင့္ၾကည့္သည္၊ ဘယ္သူမွ မရွိ ေနာက္ တံခါး ပိတ္ၿပီး ဆက္တက္လာသည္။

စိတ္ထဲမွာေတာ့ -- ေအာ္.. တစ္ေယာက္ေယာက္ ငါးလႊာမွာ ဓါတ္ေလွခါး ေစာင့္ရင္း စိတ္မရွည္တာနဲ ့ ေလွခါးက ေန ဆင္းသြားပံု ရသည္လုိ ့ ေတြးမိလုိက္သည္။ တခါတရံ ကေလးေတြ ဟိုး ၈ ထပ္ကေန ေလွခါး တစ္ေလ်ာက္ ဆင္းလာၿပီး ဓါတ္ေလွခါး အဆင္း အတက္ ခလုတ္ေတြကို အထပ္တုိင္း ေဆာ့ၿပီး ႏွိပ္သြားတတ္ၾကတာ ရွိတတ္သည္။ ထိုအခါ ဓါတ္ေလွခါးသည္ ဘယ္သူမွ ေစာင့္ေနသူ မရွိပဲ အထပ္တုိင္း ရ ပ္လုိ္က္ တံခါးဖြင့္လုိက္ ပိတ္လုိက္ ႏွင့္ ရွိေနတတ္တာပဲ မဟုတ္လား။

အဲ့သည္ တစ္ပတ္လံုးလံုး ဘယ္မွ မထြက္ျဖစ္သည္ႏွင့္ ေန ့တုိင္း အခန္းက ထြက္သည္ႏွင့္ ဓါတ္ေလွခါး ဘယ္ဖက္ ျခမ္းသည္ အျမဲလိုလို ၅ လႊာမွာ ရွိေနၿပီး ျပန္အတက္က် အျမဲ တံခါး ပြင့္ပြင့္ လာသည္ကို ၾကံဳရသည္။ ဒီလိုနဲ ့ပဲ တစ္ပတ္ ကုန္ဆံုးလို ့ စေန တနဂၤေႏြ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး တနလၤာ ျပန္ေရာက္လာသည္။ က်ေနာ့္ေနတဲ့ ကြန္ဒို နဲ ့ ေနာက္ကြန္ဒို ၂ လံုးေပါင္းမွ လံုျခံဳေရး အေစာင့္ ၁ ေယာက္သာ ရွိသည္။ ထိုလံုျခံဳေရး အေစာင့္သည္ မနက္ ၁၀ နာရီ ေက်ာ္သည္ႏွင့္ ကြန္ဒို အထပ္တုိင္းကို လွည့္ပတ္ ေလ်ာက္ၾကည့္တတ္သည္။ သူတို ့ ဆီက လံုျခံဳေရးကလည္း ကြန္ဘတ္ဘု ့ စစ္ဖိနပ္ စီးၾကတာပဲ ျဖစ္သျဖင့္ သူလမ္းေလ်ာက္လာတုိင္း ဘုတ္ ဘတ္ ဘုတ္ ဘတ္ စသည့္ စစ္ဖိနပ္သံ အျမဲၾကားရသည္။

တနလၤာမနက္က လံုျခံဳေရး အေစာင့္ထဲက အသားျဖဴျဖဴ လူလတ္ပိုင္း တစ္ေယာက္က က်ေနာ္နဲ ့ ဆံုတုိင္း ပါးစပ္က တျပင္ျပင္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ အဲ့သည္ေန ့ ဆံုျဖစ္တုန္း က်ေနာ္ ထိုင္းလို မိတ္ဆက္ၾကည့္သည္။ သူက ျမန္မာစကားကို မြန္သံ ၀ဲ၀ဲ ႏွင့္ ျပန္ေျပာ၏ ၊ ေကာင္းေလစြ။ သူသည္ ထုိင္းယိုင္ (ထုိင္းၾကီး) ျဖစ္ၿပီး ထိုင္းကို အသက္ ၁၀ ႏွစ္ မျပည့္ခင္ ကထဲက ေရာက္သည့္ေနာက္ ျမန္မာစကားထက္ ထုိင္းစကားကို ပိုကၽြမ္းက်င္သည္။ အဲ့ဒါနဲ ့ပဲ... ၾကံဳတုန္း ၾကံဳခိုက္ ဆိုၿပီး က်ေနာ့္တုိ ့ ကြန္ဒို က ဓါတ္ေလွခါး ငါးလႊာမွာ အျမဲရပ္ေၾကာင္း၊ လူေနမ်ားလို ့လား ဘာလား ဆိုၿပီး စပ္စုၾကည့္သည္၊

ငါးလႊာမွာ လက္ရွိ လူေနတာ ၄ ခန္းသာ ရွိသည္။ ၀ိုင္ပုလင္း၊ ေျမပဲ၊ စသည့္ ကုန္လာေလွာင္ထားတာက ၈ ခန္းေလာက္ရွိသည္ တဲ့။ အတက္ အဆင္းမ်ားတတ္သလား ဆိုေတာ့ ကုန္ေလွာင္ခန္းမ်ားက တစ္ပတ္ ၂ ခါ ပစ္စည္း အသြင္း အထုတ္လုပ္သည္။ လူေနခန္း ေလးခန္းက ကုန္ေထ့ (ဘန္ေကာက္) မွာ အေနနဲၿပီး နယ္မွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနသည္က မ်ားသည္တဲ့.........။ ဂိန္ပီ.............။

ဒါေတာင္ ငါးလႊာမွာ အျမဲရပ္တယ္ေနာ္လို ့ .... ဆက္အစ္ၾကည့္ေတာ့ ကိုေရႊမြန္ထိုင္းယိုင္က --- ဒါသာမန္ပဲ ျဖစ္ေၾကာင္း ဒီကြန္ဒို အစု စတည္ေဆာက္ တာ ၁၀ ေက်ာ္ ကာလမွာ ခုခ်ိန္ထိ ပံုမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေလသတတ္။ သူ ့အေျပာအရ ငါးလႊာသည္ ရာဇ၀င္ ရွိ၏။ ကြန္ဒို စတည္ေဆာက္သည့္ လြန္ခဲ့သည္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္တုန္းက ဒီေနရာသည္ ျခံဳဖုတ္ျမက္ပင္မ်ား ႀကီးစိုးရာ ဘန္ေကာက္ ျမိဳ့စြန္ႀကီး ျဖစ္ၿပီး ေဆးသမား၊ သူခိုး၊ ဓါးျပမ်ားသာ လာတတ္ ပုန္းခိုတတ္ေသာ ေနရာႀကီး လို ျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ ခုလို စည္စည္ကားကား ျဖစ္လာသည္မွာ ၄ ႏွစ္ေလာက္သာ ရွိေသးေၾကာင္း သိရ၏။

ကြန္ဒို စေဆာက္ၿပီး ပထမ ႏွစ္မွာ လူကုန္ထံ မ်ား၏ သားသမီးမ်ား အုပ္စုလုိက္ ေဆးလာခ်ရင္း ေဆးလြန္ခါ ေသဖူးသည္၊ လာေရာက္ ငွားေနေသာ စံုတြဲ တစ္တြဲမွ စကားမ်ားၿပီး ရန္ျဖစ္ရင္း လက္လြန္ခါ ေသဖူးသည္။ ဆြဲၾကိဳးခ်တာ လည္း ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ ထို ႏွစ္မ်ားမွ စၿပီး ဒီကြန္ဒို က ဓါတ္ေလွခါးသည္ အျမဲလိုလို အလို အေလ်ာက္ ၅ လႊာေပၚ ေရာက္ေနတတ္သည္ဟု ဆိုသည္။ သက္ေသ မျပႏိုင္သည့္ အခ်က္ကေတာ့ ဓါတ္ေလွခါးထဲမွာ ကင္မရာ မရွိျခင္းပင္။

ပိုဆိုးသည္က ေသာၾကာႏွင့္ စေန ည သန္းေခါင္မ်ား ---- လူကုန္ထံ သူေငွးသား သမီးမ်ားက ေသာၾကာ၊ စေန ည ေတြမွာ ႏိုက္ကလပ္သြား အခ်ိန္လြန္ အမူးလြန္သည္ႏွင့္ အိမ္မျပန္ပဲ အပို၀ယ္ထားသည့္ ဒီကြန္ဒို မွာ လာေသာင္းက်န္းၾကသည္။ လက္ရွိကာလ တြင္ေတာ့ မည္သူမွ လာကဲ လာေနမည့္သူ မရွိပါ သို ့ေသာ္--- ဟိုးအရင္ကေတာ့ ဒီေနရာဟာ မေကာင္းတဲ့ ေခ်ာင္ကေလာင္ ႀကီးလို ျဖစ္ေနပါလိိမ့္မည္။

က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းက ဒီမွာ ေနတာ ၈ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ၊ သူကိုလည္း စကားစပ္ေမးၾကည့္သည္။ သူလည္း အေတာ္ေလး ၾကံဳရေၾကာင္း ညအျပန္ ေနာက္က် ရင္ ဓါတ္ေလွခါး ငါးလႊာကို ျဖတ္တုိင္း အျမဲ ၾကက္သီး ထမိေၾကာင္း ဆို၏။ ႏွစ္ကူး ကာလ သၾကၤန္ရက္မ်ားတြင္လည္း ဗုဓဘာသာ အယူ အဆ အတုိင္း ထုိင္း ဘုန္းႀကီးမ်ား ရြတ္ဖတ္ ၾကေသာ္လည္း အျမဲလိုလိုေတာ့ ဓါတ္ေလွခါးက ၅ လႊာကို ပံုမွန္ သြားေနတတ္ သည္ ဟူသတတ္။ ဒီအရာတစ္ခုမွ လြဲလို ့ ဘာကို မွ ဒုက္ခ မေပးတတ္တာေၾကာင့္ပဲ.. ဘယ္သူမွ သိပ္ အေရးထားပံု မရတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

က်န္ခဲ့တဲ့ ေသာၾကာေန ့ ညကေတာ့ က်ေနာ္လည္း ၁၁ နာရီမွ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ေနာက္ ဓါတ္ေလွခါး ၅ လႊာမွာ ရပ္တာကို ခပ္တည္တည္ပဲ  ဘာ၀င္လာမလဲ ၾကည့္ေနခဲ့လုိက္ပါသည္။ ဘာေတြ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဓါတ္ေလွခါးကေတာ့ အျမဲလိုလို မဟုတ္ေပမယ့္ ၅ လႊာမွာ ရပ္မပ်က္ ပြင့္မပ်က္ပါပဲ။