Friday 25 October 2013

က်ဳံံ့ေနတဲ့ ႏွာဖူးေၾကာႀကီး

တခါတေလက်ေတာ့လည္း လူေလာကႀကီးက စိတ္ကုန္ခ်င္စရာ အရမ္း တအား ပိုးစိုး ပက္စက္ ကို ေကာင္းလာပါသည္။ စိတ္ထဲက ညစ္ညဴးေနတဲ့ အေတြးေတြ ထုတ္မရတဲ့ အခါ ႏွာဖူးေၾကာႀကီးက အျမဲလိုလို တြန္ ့ ေနၿပီး ဦးေခါင္းသည္ ၇ ရက္ ၇ ည အရက္ေသာက္ထားတဲ့ ယစ္ထုတ္ႀကီး ေမာနင္းပက္ မခ်ရေသးသလို ထံုထိုင္းၿပီး ပူထူလို ့ေနပါသည္။

ငါဘာလုပ္လုပ္ မျဖစ္ဘူး ဆိုတာထက္၊ ငါဘာေတြလုပ္ေနသလဲ ဆိုတာေတာင္ ျပန္ေမးမရတဲ့ အဆင့္ေရာက္လာတဲ့အခါ သန္းေရႊကိုလည္း မုန္းပါသည္၊ ေနေရႊေသြးေအာင္ဆိုတဲ့ လူ ့ၾကက္ေခ်းကိုလည္း မုန္းပါသည္။ ေအာင္ျမင္ ေၾကာ္ၾကားေနတဲ့ ေက်ာင္းေနဖက္ေတြကိုလည္း မုန္းပါသည္။ (လာၾကြားတယ္လို ့ ထင္မိလို ့ပါ)။ ဘယ္သူက ဘယ္ေနရာမွာ လုပ္ေနတာ တစ္ေန ့ ဘယ္ေလာက္ရသည္.. ဘယ္သူစီးတဲ့ ကားက ဘာေမာ္ဒယ္ ေစ်းက ဘယ္ေလာက္ စသည္ျဖင့္ .. စသည္ျဖင့္။ 

ေက်ာင္းတက္ေနကထဲက လက္တံရွည္ၾကေသာ လူအမ်ားစုသည္ ေက်ာင္းၿပီးေသာ္လည္း လက္တံရွည္ကာ ေနရာတကာ သူတုိ ့ခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနၾကသည္ကို အံ့ေၾသာဖြယ္ရာ ေတြ ့ရွိရပါသည္။ လူႀကီးသားသမီး ဟူသည္ ႏွင့္ လူခ်မ္းသာ သားသမီး ဆိုသည္မ်ားအား အံ့ၾသကုန္ႏိုင္ဖြယ္ရာ လူထူးဆန္းမ်ား အျဖစ္ ကကလ၏ သမုိင္းတြင္ ထင္ခ်န္ထားမည္ ျဖစ္ပါသည္။

အခု လူ ့သက္တမ္း တစ္၀က္ အထိ ငါဘာရၿပီးၿပီလဲ လုိ ့ ၾကည့္ေသာ္ ဘာမွ ကုိင္ျပစရာလည္း မရွိ ဆုပ္ျပစရာလည္း မရွိေသးေခ်။ ျမန္မာျပည္ကို အၿပီးျပန္ၿပီဟု ေၾကြးေၾကာ္ကာ ၀င္သြားေလေသာ ေမာင္ညိန္းႏိုင္ႀကီးကိုလည္း မုန္းတီး သတိရမိပါသည္။ တေန ့က ေမာင္မ်ဳိးႏွင့္ ေျပာျဖစ္ေသာ္ ဒင္းလည္း ေမာင္ညိန္းႏိုင္ႀကီးအား သတိရေနပါသည္။ 

ကိုရင္အိ မိန္းမ မဒမ္ကိုးကို လွမ္းတုိ ့ေသာ္ သူလည္း ေမာင္ညိန္းႏိုင္ႀကီးအား ဦးစြာ ႏႈတ္ဖ်ားက တပါသည္။ က်ေနာ္သည္ ဘေလာ့ အေဟာင္းကို ဖ်က္ပစ္ျခင္း မဟုတ္ပဲ သူ ့ဖာသာ ပ်က္သြားျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ေဖစ့္ဘုတ္ကို ပိတ္လုိက္ေသာ္ျငားလည္း ေဖ့ဘုတ္က လူေတြကို (အခ်ဳိ့) လြမ္းေနတတ္ပါသည္။

တေန ့ တစ္ေန ့ အလုပ္ေၾကာ္ျငာ၀က္ဘ္ဆိုဒ္ေတြကို အၾကိမ္ အေျမာက္ အမ်ား ၀င္ၾကည့္ေသာ က်ႏုပ္၏ မ်က္စိသည္ ပန္ကာေလက တစ္ေစာင္း ၀င္၀င္ ေစာင့္ေသာ ေၾကာင့္ ညေနေစာငး္ေသာ္ အာဠာ၀က ဘီလူးမ်က္လံုးကဲ့သို ့ ရဲေနတတ္ပါသည္။ 

NGO မ်ားသည္ အလုပ္ေၾကာ္ျငာသာ ထည့္ၾကေသာ္လည္း (အန္ဂ်ီအိုမ်ား၏ သေဘာ သဘာ၀ အရ.. အဟမ္း ထရန္စပဲရန္စီ Transparency  ဆုိလား ဘာစီဆိုလဲ ရွိရမည္ ဆိုေသာ ေပၚလစီ အရသာ ထည့္ၾကျခင္း ျဖစ္ေအာင္ သေဘာေပါက္ေပါက္ လာပါသည္)။

ဘစ္စီတြင္ ေစ်းေရာင္းေသာ က်ေနာ့ သူငယ္ခ်င္း ကရင္ေလးသည္၊ ေစ်းလာ၀ယ္ေသာ ထုိင္းမက ဖုန္းက်န္ခဲ့သည္ ဆိုကာ ရဲေခၚလာၿပီး အဗ်ဴ့ Abuse လုပ္ခံရသည့္ေနာက္ သူသည္ သူ ့စာရိတ္တ မည္မွ် ေကာင္းေၾကာင္းျပဖို ့ရာ ေနာက္ေန ့ေတြ အလုပ္ဆင္းေနရေသာ္လည္း ေစ်းဆုိင္တန္းမ်ား အလည္ သူခုိး အထင္ခံရသည့္ ရွက္စိတ္ေၾကာင့္ ခဏခဏ ရင္ဖြင့္ပါသည္။ (အမွန္ဆုိလွ်င္  public Area တြင္ သူ ့ဖာသာ က်န္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ၿပီး ရဲသည္လည္း ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ေခ်။ သုိ ့ေသာ္ ထုိင္းရဲသည္ ျမန္မာမွန္းသိသည္ႏွင့္ အာမခံဆိုကာ ဘတ္ ၂၀၀၀ ကို ေတာင္းေလ၏) ရြံရွာမိသည္မွာ ထုိင္းရဲႏွင့္ ကလိမ္ကက်စ္ ထုိင္းမ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုယ့္ အစိုးရ ဆိုတာႀကီးကို ပိုမုန္းမိပါသည္ ရြံရွာမိပါသည္။ 

ထိုင္းက ေရြ့ေျပာင္း အလုပ္သမားမ်ားကို ပိတ္စပို ့ မူရင္း ထုတ္ေပးမည္ ဆိုေသာ္ ပိုၿပီး စက္ဆုတ္ ရြံရွာမိျပန္ပါသည္။ လက္ရွိ အလုပ္သမား ဒစ္ဂ်စ္တယ္လ္ ပတ္စပို ့ ႏွင့္ပင္ အကာအကြယ္ ေပးစြမ္းႏိုင္ျခင္း မရွိေသာ ျမန္မာျပည့္ အလုပ္သမား ၀န္ႀကီးဌာနသည္ ၾကံဖတ္ကို ဘူဒိုဇာႏွင့္ ထိုးၿပီး လမ္းၾကိတ္စက္ႏွင့္ ၾကိတ္ရန္ ၾကံစည္ေနေသာ ဌာန သာ ျဖစ္ေၾကာင္း တံေထြးႏွင့္ ေထြးကာ လက္ညိဳးေငါက္ေငါက္ထား ေျပာခ်င္မိပါသည္။

ေနာက္ဆံုး အဆံုးသတ္လုိက္ရေသာ္........ လူေတြ လူလူခ်င္း ဘာ့ေၾကာင့္ လိုအပ္ၾကသလဲ ဆိုတာ သေဘာ ေပါက္လာပါသည္။ က်ေနာ္လည္း ရင္ဖြင့္ဖို ့ လူလိုပါသည္။ ဖြင့္လိုက္ပါၿပီ။ နဲနဲေတာ့ ေပါ့ပါးသြားပါသည္။


Sunday 13 October 2013

ငါးလႊာမွာရပ္တဲ့ ဓါတ္ေလွခါး

က်ေနာ္ေနတဲ့ ကြန္ဒိုမွာ အထပ္ ၈ လႊာရွိသည္၊ ကြန္ဒို ဥပေဒ အရ ၈ လႊာထက္ ပိုေဆာက္ပါက အလို အေလ်ာက္ မီးျငိမ္းသတ္စနစ္၊ အေရးေပၚ စနစ္ေတြ ဆင္ရျပဳရမွာ စိုးသည့္ အတြက္ သမာန္ကာလွ်ံကာ ေဆာက္ထားေသာ သာမန္ လူတနး္စား ေနထိုင္သည့္ ကြန္ဒို အစု ေလးသာ ျဖစ္သည္။ ကြန္ဒို အလံုးေပါင္း ၁၀ လံုးေက်ာ္ ရွိသည့္အနက္ အခ်ဳိ့အလံုးေတြမွာ လူသိပ္မေနၾက၊ အေၾကာင္းကေတာ့ ပိုင္ရွင္ေတြက ၀ယ္ထားၿပီး ငွားလည္း မငွား လူလည္း မေနပဲ ပစ္ထားၾကတာ ဒါမွ မဟုတ္ ကုန္ပစ္စည္းေလွာင္ၿပီး လူမေနၾကတာ ေတြေၾကာင့္ တစ္လႊာစီမွာ အခန္းေပါင္း ၄၀ နီးပါး ရွိသည့္အနက္ ၄ - ၅ ခန္းသာ လူေနသည့္ အလႊာမ်ားလည္း ရွိေလသည္။

ဒါေတာင္ ခုေနာက္ပိုင္း ႏွစ္ေတြမွာ လူအေတာ္မ်ားလာသည္။ လူေတြ လူေတြ နည္းတာမဟုတ္၊ ေရႊေတြလည္း လာေနၾကသည္။ အခန္းက ဖန္နစ္ခ်ာ အျပည့္အစံု ထည့္မယ္ ဆိုရင္ မိသားစု ၃ ေယာက္စာေလာက္ေတာ့ ကာမိသည္။ ဘာမွ မထည့္ပဲ ထားမည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ အလုပ္သမားေတြခ်ညး္ ေက်ာတခင္းစာ ၄ - ၅ ေယာက္ေတာ့ အိပ္ရေနရ ႏိုင္သည္။ 

ကြန္ဒို အလံုးတုိင္းမွာ ဓါတ္ေလွခါး ၂ စင္းစီ ရွိသည္။ က်ေနာ္ ေနတာ ၁ ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ၊ ပတ္၀န္းက်င္နဲ ့ကင္းကင္းေနခ်င္တာေၾကာင့္ ကိုယ့္အလႊာမွာပင္ ဘယ္အခန္း လူရွိသည္၊ မရွိသည္ သိပ္မၾကည့္မိပါ။ အားလံုးကလည္း မနက္လင္းသည္ႏွင့္ ကြန္ဒိုေပၚက ဆင္းၿပီး အလုပ္ရွိရာ ၊ ေက်ာင္းရွိရာကုိ သြားၾကသူမ်ားသည့္ အတြက္ မနက္ ၉ နာရီ ဆုိလွ်င္ အားလံုး မရွိၾကေတာ့။ အဲ့သည္ အခ်ိန္ေလာက္က်မွ က်ေနာ္က အခန္းက ထြက္ မနက္စာ စား၊ ေန ့ခင္းစာ၀ယ္၊ ေစ်းထြက္ လုပ္စရာ ရွိတာ လုပ္ေလေတာ့ အားလံုးနဲ ့ ကင္းလြတ္ေနမည္မွာ အမွန္။

က်ေနာ္ေနတာက ၆ လႊာမွာ၊ ဓါတ္ေလွခါး သံုးၿပီး မဆင္းမတက္လို ့ မရ၊ အေတာ္ေလးေမာသည္။ မနက္ ဆင္းၿပီဆိုလွ်င္ ဓါတ္ေလွခါးထဲမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ၊ တခါတရံေတာ့ လူအခ်ဳိ့ အေပၚထပ္ ေအာက္ထပ္ေတြမွာ ၀င္လာတတ္သည္ေတာ့ ရွိသည္။ အဲ့သည္မွာ သတိထားမိသည္က --- ၅ လႊာႏွင့္ ဘယ္ဖက္ျခမ္းက ဓါတ္ေလွခါး။

က်ေနာ္ စေရာက္ၿပီး ၃ လ ေလာက္ေနေတာ့ စၿပီး သတိထားမိသည္။ အိပ္ယာထလို ့ ေအာက္ဆင္းမယ္ ျပင္တိုင္း လူမရႈပ္သည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ေလေတာ့ ဓါတ္ေလွခါးကို ေစာင့္ေနစရာမလို။ အဲ့သည္မွာ က်ေနာ္ ဆင္းမယ္ ျပင္တုိင္း ဘယ္ဖက္ျခမ္း ဓါတ္ေလွခါးသည္ ၅ လႊာမွာ အျမဲ ရွိေနတတ္သည္။ အျမဲလိုလို နီးပါး ျမင္ေတြ ့ေနရေပမယ့္ ---- ေအာ္ ၅လႊာမွာလည္း ေနာက္က်မွ အိမ္ျပန္လာတတ္တဲ့ လူမ်ား ရွိေနႏိုင္တာပဲေလ ဆိုၿပီး ဒီလိုပဲ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပါ။

တခ်ဳိ့ ရက္ေတြမွာ က်ေနာ္လည္း အျပင္ကို ေစာေစာထြက္ရတာမို ့ လူေတြ အမ်ားႀကီးနဲ ့ ဆင္းလုိက္ တက္လုိက္ ဆိုောတ့ ဓါတ္ေလွခါးက တစ္ေနရာရာမွာ ရပ္ပီး နားေနဖုိ ့ မရွိတာႏွင့္ ကိုယ့္စိတ္ထဲက ၅ လႊာနဲ ့ ဓါတ္ေလွခါး လည္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သည္။ 

ဒီလိုနဲ ့ ၆ လ ေက်ာ္ၾကာခဲ့သည္။ မနက္ ၉ နာရီေနာက္ပိုင္း လူရွင္းခ်ိန္ ေအာက္ဆင္းပီ ဆိုလွ်င္ ဘယ္ဖက္ ဓါတ္ေလွခါးသည္ ၅ လႊြာမွာ အျမဲေတြ ့ရလွ်က္။ စိတ္ထဲမွာလည္း မထူးဆန္းမိေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္တစ္ရက္---- က်ေနာ္ မနက္စာ ဆင္းစားၿပီး ျပန္ အတက္ ဓါတ္ေလွခါးမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ -၅- လႊာေရာက္ေတာ့ ဓါတ္ေလွခါးက ရပ္သြားၿပီး တံခါးပြင့္လာသည္။ ဘယ္သူမွ ဘယ္သူမ်ား အေပၚကို ဆက္တက္ဖို ့ ရွိလဲ မသိတာေလ လို ့ စိတ္ထဲ ေတြးၿပီး ခလုတ္မႏွိပ္ပဲ ခဏ ေစာင့္ၾကည့္သည္၊ ဘယ္သူမွ မရွိ ေနာက္ တံခါး ပိတ္ၿပီး ဆက္တက္လာသည္။

စိတ္ထဲမွာေတာ့ -- ေအာ္.. တစ္ေယာက္ေယာက္ ငါးလႊာမွာ ဓါတ္ေလွခါး ေစာင့္ရင္း စိတ္မရွည္တာနဲ ့ ေလွခါးက ေန ဆင္းသြားပံု ရသည္လုိ ့ ေတြးမိလုိက္သည္။ တခါတရံ ကေလးေတြ ဟိုး ၈ ထပ္ကေန ေလွခါး တစ္ေလ်ာက္ ဆင္းလာၿပီး ဓါတ္ေလွခါး အဆင္း အတက္ ခလုတ္ေတြကို အထပ္တုိင္း ေဆာ့ၿပီး ႏွိပ္သြားတတ္ၾကတာ ရွိတတ္သည္။ ထိုအခါ ဓါတ္ေလွခါးသည္ ဘယ္သူမွ ေစာင့္ေနသူ မရွိပဲ အထပ္တုိင္း ရ ပ္လုိ္က္ တံခါးဖြင့္လုိက္ ပိတ္လုိက္ ႏွင့္ ရွိေနတတ္တာပဲ မဟုတ္လား။

အဲ့သည္ တစ္ပတ္လံုးလံုး ဘယ္မွ မထြက္ျဖစ္သည္ႏွင့္ ေန ့တုိင္း အခန္းက ထြက္သည္ႏွင့္ ဓါတ္ေလွခါး ဘယ္ဖက္ ျခမ္းသည္ အျမဲလိုလို ၅ လႊာမွာ ရွိေနၿပီး ျပန္အတက္က် အျမဲ တံခါး ပြင့္ပြင့္ လာသည္ကို ၾကံဳရသည္။ ဒီလိုနဲ ့ပဲ တစ္ပတ္ ကုန္ဆံုးလို ့ စေန တနဂၤေႏြ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး တနလၤာ ျပန္ေရာက္လာသည္။ က်ေနာ့္ေနတဲ့ ကြန္ဒို နဲ ့ ေနာက္ကြန္ဒို ၂ လံုးေပါင္းမွ လံုျခံဳေရး အေစာင့္ ၁ ေယာက္သာ ရွိသည္။ ထိုလံုျခံဳေရး အေစာင့္သည္ မနက္ ၁၀ နာရီ ေက်ာ္သည္ႏွင့္ ကြန္ဒို အထပ္တုိင္းကို လွည့္ပတ္ ေလ်ာက္ၾကည့္တတ္သည္။ သူတို ့ ဆီက လံုျခံဳေရးကလည္း ကြန္ဘတ္ဘု ့ စစ္ဖိနပ္ စီးၾကတာပဲ ျဖစ္သျဖင့္ သူလမ္းေလ်ာက္လာတုိင္း ဘုတ္ ဘတ္ ဘုတ္ ဘတ္ စသည့္ စစ္ဖိနပ္သံ အျမဲၾကားရသည္။

တနလၤာမနက္က လံုျခံဳေရး အေစာင့္ထဲက အသားျဖဴျဖဴ လူလတ္ပိုင္း တစ္ေယာက္က က်ေနာ္နဲ ့ ဆံုတုိင္း ပါးစပ္က တျပင္ျပင္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ အဲ့သည္ေန ့ ဆံုျဖစ္တုန္း က်ေနာ္ ထိုင္းလို မိတ္ဆက္ၾကည့္သည္။ သူက ျမန္မာစကားကို မြန္သံ ၀ဲ၀ဲ ႏွင့္ ျပန္ေျပာ၏ ၊ ေကာင္းေလစြ။ သူသည္ ထုိင္းယိုင္ (ထုိင္းၾကီး) ျဖစ္ၿပီး ထိုင္းကို အသက္ ၁၀ ႏွစ္ မျပည့္ခင္ ကထဲက ေရာက္သည့္ေနာက္ ျမန္မာစကားထက္ ထုိင္းစကားကို ပိုကၽြမ္းက်င္သည္။ အဲ့ဒါနဲ ့ပဲ... ၾကံဳတုန္း ၾကံဳခိုက္ ဆိုၿပီး က်ေနာ့္တုိ ့ ကြန္ဒို က ဓါတ္ေလွခါး ငါးလႊာမွာ အျမဲရပ္ေၾကာင္း၊ လူေနမ်ားလို ့လား ဘာလား ဆိုၿပီး စပ္စုၾကည့္သည္၊

ငါးလႊာမွာ လက္ရွိ လူေနတာ ၄ ခန္းသာ ရွိသည္။ ၀ိုင္ပုလင္း၊ ေျမပဲ၊ စသည့္ ကုန္လာေလွာင္ထားတာက ၈ ခန္းေလာက္ရွိသည္ တဲ့။ အတက္ အဆင္းမ်ားတတ္သလား ဆိုေတာ့ ကုန္ေလွာင္ခန္းမ်ားက တစ္ပတ္ ၂ ခါ ပစ္စည္း အသြင္း အထုတ္လုပ္သည္။ လူေနခန္း ေလးခန္းက ကုန္ေထ့ (ဘန္ေကာက္) မွာ အေနနဲၿပီး နယ္မွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနသည္က မ်ားသည္တဲ့.........။ ဂိန္ပီ.............။

ဒါေတာင္ ငါးလႊာမွာ အျမဲရပ္တယ္ေနာ္လို ့ .... ဆက္အစ္ၾကည့္ေတာ့ ကိုေရႊမြန္ထိုင္းယိုင္က --- ဒါသာမန္ပဲ ျဖစ္ေၾကာင္း ဒီကြန္ဒို အစု စတည္ေဆာက္ တာ ၁၀ ေက်ာ္ ကာလမွာ ခုခ်ိန္ထိ ပံုမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေလသတတ္။ သူ ့အေျပာအရ ငါးလႊာသည္ ရာဇ၀င္ ရွိ၏။ ကြန္ဒို စတည္ေဆာက္သည့္ လြန္ခဲ့သည္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္တုန္းက ဒီေနရာသည္ ျခံဳဖုတ္ျမက္ပင္မ်ား ႀကီးစိုးရာ ဘန္ေကာက္ ျမိဳ့စြန္ႀကီး ျဖစ္ၿပီး ေဆးသမား၊ သူခိုး၊ ဓါးျပမ်ားသာ လာတတ္ ပုန္းခိုတတ္ေသာ ေနရာႀကီး လို ျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ ခုလို စည္စည္ကားကား ျဖစ္လာသည္မွာ ၄ ႏွစ္ေလာက္သာ ရွိေသးေၾကာင္း သိရ၏။

ကြန္ဒို စေဆာက္ၿပီး ပထမ ႏွစ္မွာ လူကုန္ထံ မ်ား၏ သားသမီးမ်ား အုပ္စုလုိက္ ေဆးလာခ်ရင္း ေဆးလြန္ခါ ေသဖူးသည္၊ လာေရာက္ ငွားေနေသာ စံုတြဲ တစ္တြဲမွ စကားမ်ားၿပီး ရန္ျဖစ္ရင္း လက္လြန္ခါ ေသဖူးသည္။ ဆြဲၾကိဳးခ်တာ လည္း ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ ထို ႏွစ္မ်ားမွ စၿပီး ဒီကြန္ဒို က ဓါတ္ေလွခါးသည္ အျမဲလိုလို အလို အေလ်ာက္ ၅ လႊာေပၚ ေရာက္ေနတတ္သည္ဟု ဆိုသည္။ သက္ေသ မျပႏိုင္သည့္ အခ်က္ကေတာ့ ဓါတ္ေလွခါးထဲမွာ ကင္မရာ မရွိျခင္းပင္။

ပိုဆိုးသည္က ေသာၾကာႏွင့္ စေန ည သန္းေခါင္မ်ား ---- လူကုန္ထံ သူေငွးသား သမီးမ်ားက ေသာၾကာ၊ စေန ည ေတြမွာ ႏိုက္ကလပ္သြား အခ်ိန္လြန္ အမူးလြန္သည္ႏွင့္ အိမ္မျပန္ပဲ အပို၀ယ္ထားသည့္ ဒီကြန္ဒို မွာ လာေသာင္းက်န္းၾကသည္။ လက္ရွိကာလ တြင္ေတာ့ မည္သူမွ လာကဲ လာေနမည့္သူ မရွိပါ သို ့ေသာ္--- ဟိုးအရင္ကေတာ့ ဒီေနရာဟာ မေကာင္းတဲ့ ေခ်ာင္ကေလာင္ ႀကီးလို ျဖစ္ေနပါလိိမ့္မည္။

က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းက ဒီမွာ ေနတာ ၈ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ၊ သူကိုလည္း စကားစပ္ေမးၾကည့္သည္။ သူလည္း အေတာ္ေလး ၾကံဳရေၾကာင္း ညအျပန္ ေနာက္က် ရင္ ဓါတ္ေလွခါး ငါးလႊာကို ျဖတ္တုိင္း အျမဲ ၾကက္သီး ထမိေၾကာင္း ဆို၏။ ႏွစ္ကူး ကာလ သၾကၤန္ရက္မ်ားတြင္လည္း ဗုဓဘာသာ အယူ အဆ အတုိင္း ထုိင္း ဘုန္းႀကီးမ်ား ရြတ္ဖတ္ ၾကေသာ္လည္း အျမဲလိုလိုေတာ့ ဓါတ္ေလွခါးက ၅ လႊာကို ပံုမွန္ သြားေနတတ္ သည္ ဟူသတတ္။ ဒီအရာတစ္ခုမွ လြဲလို ့ ဘာကို မွ ဒုက္ခ မေပးတတ္တာေၾကာင့္ပဲ.. ဘယ္သူမွ သိပ္ အေရးထားပံု မရတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

က်န္ခဲ့တဲ့ ေသာၾကာေန ့ ညကေတာ့ က်ေနာ္လည္း ၁၁ နာရီမွ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ေနာက္ ဓါတ္ေလွခါး ၅ လႊာမွာ ရပ္တာကို ခပ္တည္တည္ပဲ  ဘာ၀င္လာမလဲ ၾကည့္ေနခဲ့လုိက္ပါသည္။ ဘာေတြ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဓါတ္ေလွခါးကေတာ့ အျမဲလိုလို မဟုတ္ေပမယ့္ ၅ လႊာမွာ ရပ္မပ်က္ ပြင့္မပ်က္ပါပဲ။