“ ဖူးစာရွင္ကိုေရြးေတာ့မည္ ” from အေမွာင္ထုထဲက အလင္းစက္မ်ား

“ ဖူးစာရွင္ကိုေရြးေတာ့မည္ ” ဦးဆင္ေပါက္သည္ ဆူဆူညံညံအသံမ်ားေၾကာင့္ အိပ္ရာမွ လန္ ့ႏုိးလာခဲ့ရသည္။ အသံခ်ဲ ့စက္ႏွင့္ေအာ္ေနေသာ အသံမ်ားျဖစ္၏။ “ ဒီဓါတ္မွန္ကားေတြဟာ ေတာ္ေတာ္တရားလြန္တယ္ ”ဟု မေက်မနပ္ေရရြတ္သည္။ ထုိ ့ေနာက္ သူ ့တုိ ့လုိလူကံုထံေတြသာအသံုးျပဳနုိင္ေ သာ မိႈ ့စစ္စစ္ ျဖင့္ျပဳလုပ္ထားသည့္ ေခါင္းအံုးကို နားရြက္ေပၚမွာ ဖိလုိက္ၿပီး ျပန္အိပ္ဖုိ ့ျကိုးစားသည္။ သို ့ရာတြင္ အိပ္လို ့မရေတာ ့။ ထု ိ့ေၾကာင့္ အိပ္ရာမွထလုိက္ရၿပီး ေရခ်ိဳးခန္း...သို ့၀င္ခဲ့သည္။ နယ္လွည့္ဓါတ္မွန္ကားမ်ားသည္ သူတုိ ့အရပ္ေဒသသို ့တစ္လႏွစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ လာတတ္သည္။ ႀကီးမားရွည္လ်ားေသာ မွန္လံုကားႀကီးျဖစ္၏။ အစိမး္ရင့္ေရာင္မွန္မ်ား တပ္ဆင္ထားသည္။ ေရာဂါရွာေဖြေရး ကိရိယာ အျပည့္အစံုႏွင့္ ဓါတ္ခြဲခန္းလည္းပါ၀င္သည္။ သူတုိ ့ဆီမွာေတာ့ ဓါတ္မွန္ကား ဟူသာ အလြယ္တကူေခၚၾကသည္။ ဒီကားေတြေရာက္လာၿပီဆုိလွ်င္ အသံခ်ဲ ့စက္ျဖင့္ေအာ္ဟစ္ေၾကာ္ျငာတတ္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ေတာ့သူတုိ ့ေနရာမွာ ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြပ္ျဖစ္၏။ ဆူဆူညံညံမလုပ္ရ။ သန္ ့ရွင္းလက္ဆတ္ေသာ ေလေကာင္းေလသန္ ့ကိုထိခုိက္ေစႏုိင္သည္။ ဒီဇယ္ကား ၊ ဓါတ္ဆီကားမ၀င္ရ။ ေလာင္စာဆဲဓါတ္အုိး၊ ေနေရာင္ျခည္စြမ္းအင္စသည္ တုိ ့အသံုးျပဳေသာ ယာဥ္မ်ားသာ ၀င္ခြင့္ျပဳသည္။ ဓါတ္မွန္ကားေတြကေတာ ့လွ်ပ္စစ္ကားျဖစ္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ က်န္းမာေရး အေထာက္အကူျပဳသည္ဆုိေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ေၾကာင့္တစ္ေၾကာင္း ၀င္ခြင့္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ရွားရွားပါးပါး အသံခ်ဲ ့စက္အသံုးျပဳခြင့္ရေသာ လုပ္ငန္းလည္းျဖစ္၏။ မ်က္ႏွာသစ္ေနစဥ္မွာလည္း သူတုိ ့အသံကို ၾကားေနရသည္။ “ ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ာ၊ အာေရာဂ်ံ ပရမံ လာဘံဆိုတဲ ့ေရွးကဆုိရိုးစကားအတုိင္း က်န္းမာေရးဟာ လာဘ္ႀကီးတစ္ပါးပါပဲ။ လူဟာ အျပင္ပန္းက ေကာင္းေနတယ္ထင္ရေပမယ့္ ခႏၶာကိုယ္တြင္းမွာ အလစ္တုိက္ခုိက္ဖုိ ့ပုန္းေအာင္းေနတဲ့ ေရာဂါေတြ ရွိႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ ့စိတ္မပူၾကပါနဲ ့။ ေစာေစာသိရင္ ကုသလုိ ့ရပါတယ္။ ဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့က ေနာက္ဆံုးေပၚစက္အသစ္ႀကီးမ်ားနဲ ့စံုစမ္းေဖာ္ထုတ္ေပးပါမယ္။ ဆီး ၊ ၀မ္း ၊ ေသြး ၊ သလိပ္အေျဖကို စကၠန္ ့ပုိင္းအတြင္း တိက်စြာ သိႏုိင္ပါတယ္။ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ဓါတ္မွန္မ်ားလည္း ရုိက္ကူးေပးပါတယ္။ ေဟာ ..ၿငီးစီစီျဖစ္ေနသလား၊ အီးစီဂ်ီ ဆြဲၾကည့္လုိက္ပါ။ ကင္ဆာလု ိ့မသကာၤရင္လည္း စကင္နာေလးရုိက္ႀကည့္လုိက္ေပါ့ခင္ဗ်ာ” ဟု ကာရံေတြ နေဘေတြနဲ ့ေျပာေနေသးသည္။ ညတုန္းက “ ဟိုကိစၥ” ကိုစဥ္းစားရင္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့။ ခုလည္းမနက္အေစာႀကီးမွာ ဓါတ္မွန္ကားေၾကာင့္ လန္ ့ႏုိးလာခ့ဲရ၏။ အိပ္ေရးမ၀သျဖင့္ လူက မလန္ဆန္း မ်က္လံုးေတြေတာင္ ေ၀ခ်င္ေနသည္။ သို ့ရာတြင္ စားပြဲေပၚမွာ ျပင္ဆင္ထားေသာ နံနက္စာကိုျမင္လုိက္ေသာအခါမွာေတာ့ ဗုိက္ထဲက ဆာလာသည္။ အုန္းသီးဖတ္ ႏုႏုေလးေတြျဖဴးထားေသာ ေကာက္ညွင္းငခ်ိတ္ေပါင္း၊ စားေတာ္ပဲျပဳတ္ဆီဆမ္း၊ မတ္ပဲဘယာေၾကာ္ ၊ ငါးရံ့ေျခာက္ဖုတ္၊ ၾကာရုိးဟင္းခါး၊ ေရႊငွက္ေပ်ာ္သီး၊ ဆိတ္ႏို ့။ ၾကယ္ငါးပြင့္ဟိုတယ္ႀကီးေတြမွာမွ ရႏုိင္ေသာ နံနက္စာမ်ိဳးျဖစ္၏။ ဒါေတာင္ ၾကာရိုးဟင္းခါးလုိမ်ိဳးက ႀကိဳတင္ေအာ္ဒါမွာထားရမည္။ ခုခ်ိန္မွာ သူတုိ ့လုိေငြေၾကးအလြန္ႀကြယ္၀ခ်မ္းသာသူတုိ ့သာ ဒီလုိအစားအစာမ်ိဳးကို သံုးေဆာင္ႏုိင္သည္။ သနပ္ခါးပန္းနံ ့သင္းထားေသာ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းတစ္ခြက္ငွဲ ့ေသာက္လုိက္ၿပီးေသာအခါ ေခါင္းထဲက ၾကည္လင္လန္းဆန္းလာသည္။ ငါးရံ့ေျခာက္ဖုတ္ တစ္ဖက္ကို ယူျပီးၿမံဳ့ လုိက္သည္။ ႏွမး္ဦးဆီဆမ္းထားသျဖင့္ ေမႊးၿပီးခ်ိဳျမေနသည္။ ဒီငါးရံ့ေျခာက္မွာ ႏွယ္ႏွယ္ရရမဟုတ္။ အင္းထဲမ်ာ အလုိအေလ်ာက္ရွားရွားပါးပါး ေပါက္ဖြားေနေသာ ငါးရံ့ကို သဘာ၀ေနေရာင္ျခည္ျဖင့္ အေျခာက္လွန္းထားတာ။ သူတုိ ့ႏွင့္စီးပြားဖက္ျဖစ္ေသာ “ ပ်ဥ္ပံုႀကီး ထေရးဒင္းကုမၸဏီ ” မွ အျမတ္တႏိုးထားၿပီး လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ စားေကာငး္ေသာက္ဖြယ္ေတြကို အရသာခံ စားေနရင္းက သမီးအလတ္မကို သြားသတိရလုိက္မိ၏။ ဒီေကာင္မက အစားေကာငး္ႀကိဳက္တတ္သည္။ သို ့ရာတြင္ အခုခ်ိန္ေလာက္ဆုိ အလတ္မသည္ ၿမိဳ ့ေပၚရွိ မြန္းက်ပ္ေနေသာ တုိက္ခန္းက်ဥ္းကေလးထဲမွာ ဂ်နက္တစ္ေပါင္မုန္ ့၊ ဓာတုေဗဒေထာပတ္ႏွင့္အသားတုတုိ ့ကို ႀကိတ္မွိတ္မ်ိဳခ်ေနရရွာေပလိမ့္မည္။ သိပ္မုိက္တဲ့ ကေလးမပဲဟု စိတ္မေကာင္းစြာေတြးရင္းသက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်မိသည္။ ေျမေနရာေတြ ရွားပါးလာသည္။ ေျမေစ်းေတြက ေခါင္ခုိက္ေနသည္။ အလြန္အမင္း ခ်မး္သာႀကြယ္၀သူေတြသာ ၿခံႏွင့္၀င္းႏွင့္ေနႏုိင္သည္။ အထူးသျဖင့္ ေက်းလက္ေဒသရွိရြာေတြမွာ ေနခြင့္ရဖုိ ့ဆုိတာ သာမန္လူမ်ားအတြက္ အိပ္မက္ေတာင္မမက္ႏုိင္။ လူလတ္တန္းစားမ်ား၊ ၀န္ထမ္းမ်ား ၊ အေျခခံလူတန္းစားမ်ားသည္ ၿမိဳ ့ေပၚရွိ အထပ္ေပါင္းမ်ားစြာျမင့္ေသာ တုိက္ခန္းမ်ားမွာ ေနၾကသည္။ လက္လုပ္လုပ္စား ဆင္း၇ဲသားေတြကေတာ့ ေျမေအာက္ထပ္အခန္းမ်ားမွာ ေနၾကရ၏။ ေျမေနရာအခက္အခဲေၾကာင့္ ၿမိဳ ့ေပၚမွာ အေဆာက္အဆံုေဆာက္လွ်င္ အနည္းဆံုးအထပ္ငါးဆယ္ရွိရသည္။ တုိက္ႀကီးေတြက မုိးထုိးေနသျဖင့္ လမ္းေပၚမွာ သြားလာေနေသာ သူတုိ ့မွာ မြန္းတည့္ခ်ိန္၀န္းက်င္ေလာက္မွသာ ေနေရာင္ကို ျမင္ရသည္။ လူေတြေနဖုိ ့ေျမကြက္လပ္မက်န္ေအာင္ ေဆာက္လုပ္ထားရေသာေၾကာင့္ သစ္ပင္ေတြအတြက္ေတာင္ ေနရာမရွိေတာ့။ လူေတြကၿပြတ္သိပ္က်ပ္တည္းေနသည္။ အသက္ရွဴထုတ္လုိက္ေသာ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆုိဒ္ ဓါတ္ေငြေတြကို စုပ္ယူၿပီး ေအာက္ဆီဂ်င္ႏွင့္ဖလွယ္ေပးမည့္ သစ္ပင္ေတြက မရွိေတာ့။ ေလထုထဲတြင္ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆုိဒ္ ပါ၀င္ႏႈန္း အလြန္ျမင့္မားလာသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ေအာက္ဆီဂ်င္ထုတ္လႊတ္ေပးေသာ စက္ေတြကို ေနရာအႏွံ ့အျပားမွာ တပ္ဆင္ထားရသည္။ ဒါေတာင္ လံုေလာက္မႈမရွိ။ လူတုိ ့သည္ ထုိစက္ေတြအနားေရာက္မွ အသက္၀ေအာင္ အလုအယက္ရွဴေနၾကရသည္။ ေျမေအာက္ထပ္ေတြမွာ ေနၾကရေသာ ဆင္းရဲသားေတြဆုိလွ်င္ ေအာက္ဆီဂ်င္ခ်ိဳ ့တဲ့ေသာ ေရာဂါေၾကာင့္ အသားအေရျပာႏွမ္းႏွမ္း ျဖစ္ေနၾကရွာသည္။ တတ္ႏိုင္သူေတြကေတာ့ ကုိယ္ပိုင္ ေအာက္ဆီဂ်င္ဘူးမ်ား ေဆာင္ထားၾကသည္။ အားလပ္ရက္ေတြက်မွ ျမိဳ ့ျပင္ထြက္ၿပီး ေလကို တ၀ႀကီး ရွဴၾကရ၏။ ေငြေၾကးႀကြယ္၀သူေတြကေတာ့ ျမိဳ့ႏွင့္ေ၀းရာမ်ာ သြားေနၾကသည္။ ျမိဳ ့ႀကီးႏွင့္ေ၀းေလ ေျမေစ်းကႀကီးေလပင္ျဖစ္၏။ ဦးဆင္ေပါက္တုိ ့ေနေသာ ရြာသည္ ျမိဳ ့ႏွင့္ ကီလုိမီတာ ငါးဆယ္ေလာက္ေ၀းသည္။ ဒီလုိေနရာမ်ိဳးမွာ ေနခြင့္ရဖုိ ့မလြယ္။ ေငြရွိရံုႏွင့္ လည္း မရ။ ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးလူေကာင္း ျဖစ္ဖုိ ့လည္း လုိေသးသည္။ ဒီရြာမွာ အိမ္တုိင္းလုိလုိျခံႏွင့္၀င္းႏွင့္ျဖစ္၏။ သစ္ပင္ေတြ က အံု ့အံု ့ဆုိင္းဆုိင္း ၾကည္လင္ေသာ ေကာင္းကင္ျပာကိုျမင္ႏုိင္သည္။ ေနေရာင္ျခည္ကို ေကာင္းစြာရသည္။ ေလထုက အနံ ့အသက္ ကင္းစင္ျပီး သန္ ့ရွင္း လတ္ဆတ္ေနသည္။ ဒီထဲကမွ ဦးဆင္ေပါက္တုိ ့အိမ္သည္ ထိပ္တန္းအဆင့္ထဲမွာ ပါသည္။ သဘာ၀ ကၽြန္းတုိင္လံုးႀကီးမ်ားႏွင့္ ေဆာက္လုပ္ထားျခင္းျဖစ္၏။ အကာက ေပပ်ဥ္ႀကီးေတြ အမိုးကလည္း ပ်ဥ္အုပ္ႀကြပ္ေတြကိုသာ အသံုးျပဳထားသည္။ ေရနံ၀ေနေအာင္ သုတ္ထားသျဖင့္ မည္းနက္ညိဳမိႈင္းေနသည္။ တကယ့္သဘာ၀ပစၥည္းေတြခ်ည္း အသံုးျပဳထားျခင္းျဖစ္၏။ ကၽြန္းတုိင္လံုးတစ္လံုး၏ တန္ဖိုးကပဲ ကာလေပါက္ေစ်း “ဂလုိဘယ္ေငြ” တစ္ေသာင္းေလာက္တန္သည္။ ေတာ္ရံုလူမဆုိထားနဲ ့သူတုိ ့လူကံုထံအခ်င္းခ်င္းေတာင္ အားက်မက္ေမာရေသာအိမ္ႀကီး ျဖစ္၏။ ႏုိင္ငံျခားကလာေသာ ကမာၻလွည့္ခရီးသည္ေတြလည္း သူတို ့အိမ္ကို တကူးတက လာျကည့္ျပီး ေလ့လာျကသည္။ ကၽြန္းတုိင္လံုးႀကီးမ်ားကို တအံ့တၾသ ပြတ္သပ္ၾကည့္ၾကျပီးေနာက္ “ ဒါက အိမ္မဟုတ္ဘူး။ နန္းေတာ္ႀကီးပဲ” ဟုဆုိၾကသည္။ ရုပ္ျမင္သံႀကားမွ ေနရွင္နယ္ ေဂ်ာ္ဂရပ္ဖစ္ခ်န္နယ္ကေတာင္ ဒီအိမ္ႀကီးအေၾကာင္း ထုတ္လႊင့္ျပသခဲ့ေသးသည္။ ံခုလိုခ်မ္းသာႀကြယ္၀ၿပီး ဂုဏ္သေရရွိလူႀကီးလူေကာင္းျဖစ္ေနျခင္းကပင္ ဦးဆင္ေပါက္တုိ ့အတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္စရာကိစၥေတြ ေပၚေပါက္လာျခင္း ျဖစ္၏။ သူခုိး ဓါးျပရန္ကို ေၾကာက္ရျခင္းမဟုတ္။ အခုိးခံရတာ အတုိက္ခံရတာက တခါပါသြားၿပီးလွ်င္ ၿပီးၿပီ။ ခုဟာကေတာ့ တသက္လံုး ဆံုးရွံဴးရမည့္ အႏၱရာယ္ ျဖစ္၏။ တျခားမဟုတ္၊ သားသမီးမ်ား၏ အိမ္ေထာင္ေရးကိစၥပင္ ျဖစ္ေလ၏။ သူ ့မွာ သားသမီး သံုးေယာက္ရွိ၏။ သားႀကီးကေတာ့ သိတတ္လိမၼာသည္ဟု ဆုိရမည္။ စာလည္းေတာ္သည္။ ဆယ္တန္းကို ဂုဏ္ထူးဆယ္ဘာသာျဖင့္ ေအာင္သည္။ ( စုစုေပါင္း ဆယ့္ႏွစ္ဘာသာ ရွိ၏ ) အမွတ္ေတြကလညး္ အလြန္ေကာင္းသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ စုိက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္ ေမြးျမဴေရးတကၠသိုလ္ အဏၰ၀ါ တကၠသိုလ္စေသာ ထိပ္တန္းအဆင့္ တကၠသိုလ္ႀကီးေတြ တက္ခြင့္ရဖုိ ့အဆင့္မီသည္။ အမွတ္နည္းနညး္ေလးျဖင့္ ေအာင္ရံုေလာက္သာ ေအာင္တ့ဲလူေတြကေတာ့ ေဆးတကၠသိုလ္၊ နည္းပညာတကၠသိုလ္၊ ကြန္ျပဴတာ တကၠသိုလ္စေသာ သာမန္အဆင့္တကၠသိုလ္ေတြကိုသာ တက္ခြင့္ရၾကသည္။ ( ထုိတကၠသိုလ္မ်ားမွ သိပ္အသံုးမ၀င္ေတာ့ေသာ ဘာသာရပ္မ်ားျဖစ္သျဖင့္ ေကာလိပ္အဆင့္သို ့ေလွ်ာ့ခ်လိမ့္မည္ဟု သတင္းၾကားရသည္ ) သားႀကီးက မိဘလုပ္ငန္းႏွင့္သက္ဆုိင္ေသာ အဏၰ၀ါတကၠသုိလ္တက္သည္။ မစၦေဗဒအထူးျပဳဘာသာရပ္ျဖင့္ မဟာသိပံၸဘြဲ ့ကို ရရွိခဲ့သည္။ ထုိ ့ေနာက္ မိဘလက္ငုတ္ျဖစ္ေသာ ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းကို ၀င္လုပ္သည္။ သူ၏ႀကိဳးစားမႈေၾကာင့္ လုပ္ငနး္မွာ ဆထက္ ထမ္းပိုးေအာင္ျမင္ႀကီးပြားလာခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့လည္း ဂုဏ္သေရရွိ လယ္သမားႀကီးတစ္ဦး၏ သမီးႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့သည္။ မဂၤလာေဆာင္တြင္ ေယာကၡမမ်ားက သစ္ဆိပ့္ပင္ ဧကငါးဆယ္ႏွင့္ မကၠေဒးမီးယား ဧက ငါးဆယ္လက္ဖြဲ ့ခဲ့သည္။ ေျမဆယ္ဧက ေလာက္ပုိင္ရင္ပဲ လူခ်မ္းသာ စာရင္း၀င္ေနတဲ့အခ်ိိန္မွာ ဒီေျမေတြအမ်ားႀကီး လက္ဖဲြ ့ႏုိင္တယ္ဆုိကတည္းက ခ်မ္းသာႀကြယ္၀မႈ အတုိင္းအတာကိုခန္ ့မွန္းလုိ ့ရေနၿပီ။ သားႀကီးအတြက္ ေက်နပ္အားရေနဆဲမွာပင္ သမီးအလတ္မက မိဘရင္က်ိဳးေအာင္ စံုကန္ၿပီးထြက္သြားေလသည္။ မျဖစ္သင့္တာ မျဖစ္ရေလေအာင္ ၾကပ္ၾကပ္မတ္မတ္ ထိန္းသိမ္းေနတဲ့ၾကားက သူ ့သေဘာႏွင့္သူ အမုိက္ဇာတ္ခင္းသြားျခင္းျဖစ္၏။ ကန္စြန္းခင္းအေျမာက္အျမားပိုင္ဆုိင္ေသာ သူ ့မိတ္ေဆြလူကံုထံတေယာက္၏ သားႏွင့္လက္ထပ္ေပးရန္ စီစဥ္ေနဆဲအခ်ိန္မွာပင္ အလတ္မသည္ ကြန္ျပဴတာ ပရုိဂမ္မာေလး တေယာက္ႏွင့္ခုိးရာလုိက္ေျပးသြားသည္။ မိဘေတြရဲ ့အထက္တန္းလႊာ တံငါသည္မ်ိဳးရုိး ဂုဏ္သိကၡာကိုမွ မေထာက္ထားဘဲ ဘာမဟုတ္တဲ့ ကြန္ျပဴတာစာေရးေလးကိုမွ ယူရေကာင္းလားဆုိၿပီး အေမလုပ္တဲ့လူက အေမြျပတ္ေျကျငာစြန္ ့လႊတ္ထားခဲ့သည္။ ဦးဆင္ေပါက္ကေတာ့ နည္းနညး္ေပ်ာ့ေပ်ာင္းခ်င္သည္။ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္မ်ား စားရေသာ အခါ သမီးလတ္ကိုသတိရမိ၏။ တခါတရံက်လွ်င္ သူတို ့ရြာဘက္သို ့ျမိဳ ့ကတက္လာေသာ ပ်ံက်ကြန္ျပဴတာသမား တေယာက္တေလ ေရာက္ရွိလာတတ္သည္။ ပစၥည္းကိရိယာေတြ ထည့္ထားေသာ အိတ္ႀကီးကို လက္ကဆြဲ၊ ေနပူက်ဲက်ဲမွာ ေခၽြးသံတရႊဲရႊဲ ေလွ်ာက္သြားရင္း “ ကြန္ျပဴတာေတြျပင္တယ္၊ ဟဒ္၀ဲေတြ အပ္ဂရိတ္လုပ္ေပးတယ္၊ ေနာက္ဆံုးေပၚ ေဆာ့ဖဲ၀ဲေတြ တင္ေပးတယ္” ဟုေအာ္သြားေသာအသံကို ၾကားရတဲ့အခါတုိင္း ျမိဳ ့ေပၚမွာ ဆငး္ဆင္းရဲရဲခ်ိဳ ့ခ်ိဳ ့တဲ့တဲ ့ ေနရရွာေသာ သမီးလတ္ကို ျမင္ေယာင္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္၇၏။ သူ ့ဆႏၵအရဆုိလွ်င္ အေမလုပ္တဲ့လူကို ေဖ်ာင္းဖ်ေျပာဆုိၿပီး ျပန္ေခၚထားခ်င္သည္။ သို ့ရာတြင္ အဘြားႀကီး က အေတာ္စိတ္နာေနသည္။ တေလာက လာကန္ေတာ့ၾကတာကိုေတာင္ ထြက္အေတြ ့မခံဘဲေနသည္။ ေကာင္ေလးကိုလည္း ႀကီးပြားတုိးတက္စရာလမ္းမျမင္ေသာ ကြန္ျပဴတာအလုပ္ကထြက္ၿပီး သူတုိ ့ငါးလုပ္ငန္းထဲမက သင့္ေတာ္ရာေနရာမွာ အလုပ္ေပးထားရေကာင္းမလား စဥ္းစားခဲ့ဖူးသည္။ သို ့ရာတြင္ ျဖစ္ႏုိင္မွာမဟုတ္။ ေကာင္ေလးရဲ့ပံုက ျမိဳ ့က်လြန္းသည္။ ေနေရာင္ျခည္ဓါတ္ခ်ိဳ ့တဲ့သျဖင့္ အသားအေရက ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္ေန၏။ ကြန္ျပဴတာေရွ ့မ်ာပဲ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ထုိင္လုပ္ေနရေသာေၾကာင့္လည္း အေညာင္းမိျပီး ပိန္ေညာင္ေညာင္ ကုပ္ခ်ိခ်ိျဖစ္ေန၏။ မ်က္စိအျမင္အာရံု ထိခုိက္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ မ်က္ၾကည္လႊာအတုတပ္ထားရတာကလည္း သိသာသည္။ ဘယ္ေနရာမွ သံုးစားလုိ ့ရမည့္ပံုမေပၚ။ သင္းတုိ ့ထုိက္နဲ ့သင္းတုိ ့ကံပဲ၊ ကေလးရလာတဲ့အခါက်လွ်င္ေတာ့ အိမ္က အဘြားႀကီး စိတ္ေျပသြားပါေစဟု ေမွ်ာ္လင့္ဆုေတာင္းဖုိ ့သာ ရွိေတာ့သည္။ ခုေလာေလာဆယ္မွာ စိုးရိမ္ပူပန္ေနရတာကေတာ့ သမီးအငယ္ေလးအတြက္ျဖစ္၏။ အငယ္ဆံုးဆုိေတာ့ အားလံုးက အလုိလုိက္ထားၾကသည္။ အေမလုပ္သူရဲ့ အသဲေက်ာ္လည္းျဖစ္၏။ ႏြဲ ့ဆုိးဆုိးတတ္သလုိ ေခါင္းေက်ာလည္းမာသည္။ သူ ့အမကိစၥတုန္းကလည္း “ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူနဲ ့လက္ထပ္ခြင့္ရဖုိ ့က အေရးအႀကီးဆံုးပဲ” ဟုေျပာျပီး ဟိုဘက္ကို ေထာက္ခံခ်င္ခဲ့သူျဖစ္၏။ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ သူတုိ ့လုပ္ငန္းႏွင့္ဘယ္လုိမွမပတ္သက္ေသာ ဘာသာေဗဒတကၠသိုလ္ သြားတက္သည္။ ပ်ဴဘာသာအထူးျပဳယူသည္။ ပ်ဴစကားတတ္ေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာသြားသံုးမလဲ။ စကားျပန္လုပ္ရေအာင္ ပ်ဴလုပ္ငန္းရွင္တုိ ့ ပ်ဴတုိးရစ္တို ့ဆို တာမ်ိဳးရွိတာလည္းမဟုတ္။ အခုေခတ္ကေလးေတြက စိတ္ကူးတည့္ရာလုပ္ေနၾကတာပဲလားမသိ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုိလုိက္လက္စနဲ ့သူလုပ္ခ်င္တာလုပ္ခြင့္ေပးထားရသည္။ ထားေတာ့ ဒါေတြက သိပ္အေရးမျကီး။ သမီးငယ္ကို အလုပ္ထဲမွာခုိင္းဖုိ ့ရည္ရြယ္ခ်က္လည္းမရွိ။ စိတ္ပူတာက သမီးလတ္၏လမ္းစဥ္ လုိက္သြားမွာကိုသာ ျဖစ္၏။ ယံုရတာမဟုတ္ မေတာ္တဆ အင္ဂ်င္နီယာတုိ ့ဆရာ၀န္တုိ ့လုိလူမ်ိဳးနဲ ့ျဖစ္သြားခဲ့လွ်င္ သူ ့အေမရင္က်ိဳးရလိမ့္မယ္။ ခုခ်ိန္မွာ အင္ဂ်င္နီယာဆုိတာက သိပ္အေရးမပါလွေတာ့။ အေဆာက္အအံုတစ္ခု ေဆာက္ခ်င္လွ်င္ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ပံုစံေျပာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ကတ္တေလာက္ထဲက လုိခ်င္တဲ့ပံုကို ေရြးလုိက္ရံုသာျဖစ္၏။ ေဆာက္လုပ္ေရးကုမၸဏီက အသင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ အစိတ္အပိုင္းမ်ားကိုသယ္ယူလာျပီး ဆယ့္ငါးရက္အတြင္း အျပီးတည္ေဆာက္ေပးႏုိင္သည္။ အင္ဂ်င္နီယာဆုိတာက အစိတ္အပုိင္းေတြကုိ သူ ့ေနရာႏွင့္သူအမွတ္စဥ္အတုိင္းတပ္ဆင္ေပးရံုသာျဖစ္၏။ တခ်ိဳ ့ကုမၸဏီေတြဆုိလွ်င္ အင္ဂ်င္နီယာေတာင္မငွားေတာ့။ ရိုေဘာ့စက္ရုပ္ေတြနဲ ့သာ လုပ္ကုိင္ၾကေတာ့သည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ အင္ဂ်င္နီယာေတြအတြက္ အလုပ္အကုိင္ရွားပါးလာသည္။ သူတုိ ့ထက္စာလွ်င္ လက္သမားပညာ ဒီပလုိမာဘြဲ ့ရသူေတြကမွ အလုပ္ျဖစ္ေသးသည္။ ဆရာ၀န္ဆိုတာကလည္း ဒီလုိပဲ။ ခုခိ်န္မွာ သိပ္မစားသာေတာ့။ က်န္းမာေရးကိစၥအတြက္ ဆရာ၀န္ကို အားကိုးေနစရာမလုိ။ ဓါတ္မွန္ကားေတြလာတဲ့အခါ စစ္ေဆးျကည့္ႏုိင္သည္။ ဒါမွမဟုတ္ က်န္းမာေရးစင္တာေတြကို သြားလုိ ့ရသည္။ ေခတ္မွီစက္ကိရိယာမ်ားျဖင့္ အလုိအေလွ်ာက္ စမ္းသပ္ကုသေပးႏုိင္သည္။ ေဆး၀ါးေတြကလည္း အလြန္အစြမ္းထက္လာသျဖင့္ ေတာ္ရံုေရာဂါဆုိလွ်င္ ေဆးတစ္လံုးေသာက္ရံုႏွင့္ေပ်ာက္သည္။ ေငြေၾကး သိပ္မတတ္ႏိုင္ေသာ ဆင္းရဲသားေတြေလာက္သာ ဆရာ၀န္ဆီသြားျပီး ကုသၾကသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ဆရာ၀န္အလုပ္မွာ ၀င္ေငြသိပ္မေကာင္းလွဘဲ ရရစားစားျဖစ္ေန၏။ ဆရာ၀န္ေပါက္စေလးေတြဆုိလွ်င္ ေဆးအိတ္ကိုဆြဲျပီး ေျခတုိေအာင္ လူနာလုိက္ရွာရသည္။ အိမ္ေပါက္ေစ့ တံခါးလုိက္ေခါက္ရင္း “ အန္တီ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ဦးမလား ခင္ဗ်ာ ဟုိအန္ကယ္ႀကီး ၾကည့္ရတာ အားနည္းေနတယ္ထင္တယ္။ အုိင္ဗီေလးတစ္ေခ်ာင္းေလာက္သြင္းလုိက္ပါလား။ ပုလင္းႀကီးခ်ိတ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဗုိက္ယာဂရာ ေဆးတစ္လံုးလက္ေဆာင္ေပးပါတယ္” ဆုိျပီး စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကရရွာသည္။ ဒီၾကားထဲမွာ တခ်ိဳ ့အိမ္ေတြက အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္တယ္ဆုိျပီး ေအာ္ေငါက္လႊတ္တတ္ၾကေသးသည္။ တခ်ိဳ ့တုိက္ခန္းေတြကေတာ့ “ဆရာ၀န္ႏွင့္ အလႈခံမ၀င္ရ” ဆုိေသာ ဆုိင္းဘုတ္ကို ေလွကားရင္းမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားၾကသည္။ ထိုကိစၥေတြကို သိေန ျကားေနရေသာေၾကာင့္ ဦးဆင္ေပါက္တုိ ့ဇနီးေမာင္ႏွံမွာ သမီးအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္ၿပီး ညအိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ျဖစ္ေနရျခင္းပါပဲ။ သမီးငယ္က ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားထားသည္။ အိမ္ကိုဧည့္သည္တယ္ေယာက္ေခၚလာမည္။ အေဖတို ့အေမတုိ ့ႏွင့္ ေတြ ့ဆံုမိတ္ဆက္ေပးခ်င္လို ့ဟုဆုိသည္။ သူ ့ခ်စ္သူကို မိဘေတြဆီလာျပျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းခန္ ့မွန္းလုိ ့ရသည္။ ထို ့ေၾကာင့္လူႀကီးႏွစ္ေယာက္မွာ စိတ္လႈပ္ရွားေနၾကသည္။ အေမႀကီးဆုိလွ်င္ အၿငိမ္မေနႏုိင္ဘဲ အိမ္ေရွ ့ထြက္ေမွ်ာ္လုိက္ အိပ္ခန္းထဲ၀င္လုိက္ ဧည့္ခန္းမွာ ေခါက္တံု ့ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္လုိက္ ျဖစ္ေန၏။ ဦးဆင္ေပါက္ပင္လွ်င္ နာရီကို မၾကာခဏလွမ္းၾကည့္မိ၏။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေမႀကီးလည္း ေမာလာၿပီး ဧည့္ခန္းက ႀကိမ္ပက္လက္ကုလားထုိက္ႀကီးေပၚထုိင္နားလုိက္ရသည္။ ထုိစဥ္မွာပင္ ႀကိဳးၾကာငွက္ျမည္သံကဲ့သို ့ၾကားလုိက္ရသည္။ လွ်ပ္စစ္ကားဟြန္းသံပင္ျဖစ္၏။ “ ေဟာ ” အေမႀကီး ထရပ္မည္ျပဳသည္။ ဦးဆင္ေပါက္က လက္ကာျပၿပီး တားလုိက္၏။ ဧည့္သည္က ဘယ္လုိလူမွန္းမသိေသးပဲနဲ ့ကိုယ့္ဘက္က သိပ္ပ်ဴငွာျပဖို ့မသင့္ဟု သတိေပးလုိက္ျခင္းျဖစ္၏။ “ အေဖ၊ အေမ ” သမီးငယ္က ေအာ္ေခၚရင္း၀င္လာသည္။ ဧည့္ခန္း၀မွာ ခဏရပ္ၿပီး ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္ရင္း “ လာေလ ” ဟုေျပာသည္။ လူငယ္တစ္ေယာက္ေနာက္မွ လိုက္၀င္လာသည္။ အသားညိဳညိဳ အရပ္အေမာင္းေကာင္းေကာင္း ေတာင့္တင္းသန္မာေသာ ကုိယ္ခႏၶာရွိသည္။ ဥပဓိရုပ္ကေတာ့ မဆုိးဘူးဟု ဦးဆင္ေပါက္စိတ္ထဲမွ မွတ္ခ်က္ခ်လုိက္သည္။ ကုလားထုိင္မ်ားမွာ ထုိင္မိၾကၿပီးေနာက္ ထပ္ၿပီးအကဲခတ္ၾကည့္လုိက္ျပန္သည္။ တစ္ေနရာရာမွာ ေတြ ့ဖူးခဲ့တာလား အသိမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ ့တူေနတာလား မေအာင့္ႏုိင္ေတာ့သျဖင့္ ဖြင့္ေမးလုိက္ရသည္။ “ ေနစမ္းပါဦးကြ၊ မင္းကို ငါ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး သိေနသလုိပဲ။ ဘယ္မွာျမင္ဖူးတာလဲ မသိဘူး” သမီးငယ္က ရယ္လုိက္ၿပီး “ ရုပ္ျမင္သံၾကား ထဲမွာ ခဏခဏ ျမင္ဖူးေနတာေလ ” “ ေဟ….ဘယ္လုိကြယ့္ ” “ သူက နာမည္ေက်ာ္ေဘာလံုးသမားေလ ” ေကာင္ေလးကပါ ၀င္၍ သူ ့ကုိယ္သူ မိတ္ဆက္သည္။ “ကၽြန္ေတာ္ တုိးလိႈင္၀င္းပါ ခင္ဗ်ာ ” ဒီေတာ့မွ ဦးဆင္ေပါက္သည္ သူ ့ေပါင္ကို ျဖန္းခနဲ ရုိက္လုိက္ၿပီး “ ဟာ ..ဟုတ္တာေပါ့ ၾကည့္စမ္း ငါ့တူက အျပင္မွာ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ၾကည့္ေကာင္းေနေသးတယ္ ” တုိးလိႈင္၀င္းက ရွက္ၿပံဳးၿပံဳးသည္။ ဦးဆင္ေပါက္က အားတက္သေရာဟန္ျဖင့္ ဆက္ေျပာေနသည္။ “ ေအးကြာ..ၿပီးခဲ့တဲ့ စေနေန ့ကပြဲမွာ မင္းကန္သြင္းလုိက္တဲ့ ဖရီးကစ္ကေတာ့ မ်က္စိထဲကကို မထြက္ႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။ ဒါနဲ ့မင္းကလပ္အသင္းက စာခ်ဳပ္သက္တမ္မးတုိ ့ဖို ့ကိစၥကေကာ ဘယ္လုိအေျခအေနရွိလဲ “ “ ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္က လစာတုိးေတာင္းထားတာကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈးအဖြဲ ့က သေဘာတူတယ္ဆုိရင္ေတာ့ အဆင္ေျပမွာပါ” “ သေဘာတူမွာပါကြာ သူတုိ ့မင္းကို လက္မလႊတ္ႏုိင္ပါဘူး” အေမႀကီးက ဘုမသိဘမသိ ၀င္ၿပီး ေခါင္းညိတ္သည္။ “ ေအးကြာ..ဦးတုိ ့ကိုလည္း ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာလုိ သေဘာထားၿပီး ဆက္ဆံ၀င္ထြက္ႏုိင္ပါတယ္” ဦးဆင္ေပါက္က အေမႀကီးဘက္လွည့္ၾကည့္ၿပီး တစ္စံုတစ္ခု၀င္ေျပာဖို ့အရိပ္အကဲျပသည္။ အေမႀကီးက “ ေအးကြယ္ ေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္ ညေနစာ ထမင္းစားၿပီးမွျပန္ေပါ့။ အေတာ္ပဲေဟ့ မနက္ကပဲ မင္းတုိ ့အစ္ကိုႀကီးက အိတ္စပို ့ကြာလတီ ငါးပိရည္စစ္စစ္တစ္အုိး ပို ့လုိက္ေသးတယ္။ ငါ့တူေတာ့ စားရကံႀကံဳတာပဲ“ သမီးငယ္၏ မ်က္ႏွာသည္ ၀မ္းသာမႈအရွိန္ေၾကာင့္ ၀င္းလက္ေတာက္ပသြားသည္။ အခုလုိ ငါးပိရည္စစ္စစ္ျဖင့္ ေကၽြးေမြးဧည့္ခံတယ္ဆုိကတည္းက တုိးလႈိင္၀င္းကို ဂုဏ္သေရရွိအထူးဧည့္သည္ေတာ္အျဖစ္ လက္ခံအသိအမွတ္ျပဳလုိက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားေနၿပီမဟုတ္လား။